Χαιρετίσματα

Το blog αυτό κλείνει. Δεν είμαι εγώ αυτό το blog. Διαφέρει πολύ από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα,  μοιάζει ελάχιστα με εμένα. Στην ουσία με παρουσιάζει με διαστρεβλωμένο τρόπο και επομένως οφείλει να σταματήσει να υπάρχει. Αυτό το blog ανήκε και εκπροσωπούσε κάποιον τόσον καιρό, όμως δεν ξέρω ποιόν ακριβώς. Σίγουρα όχι εμένα.

"I know things..."

Κουράστηκα, φίλοι μου.

You can...

Τα e-mail που αντάλλαξα με έναν καθηγητή μου

Είμαι η Εύα, κόρη, αδερφή, εγγονή, και για λίγο ακόμα και φοιτήτρια, καθώς ετοιμάζομαι να αποφοιτήσω από ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα του ελληνικού κράτους.  Έχω την ατυχία βγω στο στοίβο της αγοράς εργασίας στα χρόνια μιας βαθιάς Κρίσης και που γι'αυτά θα γίνουν, ασφαλώς, εκτενείς αναφορές στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας μετά από 50 χρόνια, (με την παραδοχή ΠΑΝΤΑ ότι η Ελλάδα θα είναι ακόμα ελληνική και δεν θα έχει ξεπουληθεί τελείως,  όπως προφητεύουν κάτι καταστροφολόγοι του παρόντος. Ας τους φιμώσει κάποιος.)

Για την ώρα, δεν κάνω τίποτα άλλο απ'το να παρατηρώ τι γίνεται και λέγεται γύρω μου, καταβάλλοντας γενναίες προσπάθειες:
1) να μην κάνω την "ηττοπάθεια" μόνιμο status μου,
2) να μην πηδηχτώ από κανά παράθυρο λόγω της ..αγανάκτησης, του τρόμου, της απόγνωσης, της υστερίας, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας που σε αφθονία εισπράττω και βιώνω.
Στην προσπάθειά μου να λάβω μια επιστημονική, ψύχραιμη  κι απαλλαγμένη από το οποιοδήποτε συναισθηματικό φορτίο γνώμη, έστειλα 6 μήνες πριν το παρακάτω e-mail σε έναν πραγματικά αξιόλογο καθηγητή της σχολής μου. Μαζί με αυτό, παραθέτω και τα e-mail που ακολούθησαν. 

Εύα:

Αν μου επιτρέπετε, θα ήθελα να σας θέσω ένα ερώτημα που με απασχολεί ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό, και μαζί με εμένα, φαντάζομαι  και πολλούς άλλους που βρίσκονται σε όμοια θέση με τη δική μου. Εάν η απάντηση σε αυτό το ερώτημα ήταν εύκολη και προφανής, δεν θα έκρινα σκόπιμο να ζητήσω την γνώμη σας, διεκδικώντας μέρος του πολύτιμου χρόνου σας. Προσπαθώ να συλλέξω γνώμες από πολλές και διαφοροτικές πηγές, όσο το δυνατόν πιο έγκυρες κι αξιόπιστες, και αφού η εμφανής προσήλωσή σας σε αυτό που κάνετε, μου παρέχει τη δυνατότητα να θεωρώ χωρίς τον παραμικρό διασταγμό κι εσάς ως μία τέτοια, εξού και η ακόλουθη ερώτηση:

Διαβάζοντας πρόσφατα άρθρα που μιλάνε για αλματώδη αύξηση της ανεργίας στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, και συζητώντας με απόφοιτους του τμήματός μας για το κλίμα στην αγορά εργασίας, οι οποίοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους, το χαρακτηρίζουν με μια λέξη "απελπιστικό", προς ποιά κατεύθυνση θα συμβουλεύατε τους επί πτυχίω φοιτητές σας να κινηθούν ώστε να επηρεαστούν όσο το δυνατόν λιγότερο από την υπάρχουσα κρίση?  Δεδομένης της δομής του τμήματός μας, που περιλαμβάνει μαθήματα από ένα ευρύ φάσμα γνωστικών πεδίων, δίχως να εμβαθύνει σε κάποιο συγκεκριμένο, τι τομείς εξειδίκευσης θα προτείνατε σε όσους σκοπεύουν να ακολουθήσουν κάποιο μετα-πτυχιακό πρόγραμμα ή/και σε ποιό επαγγελματικό χώρο θα τους ενθαρρύνατε να εστιάσουν την αναζήτησή τους για εύρεση εργασίας (έχοντας ή μη κάποιο μεταπτυχιακό δίπλωμα στο βιογραφικό τους)?
Με άλλα λόγια, ΚΑΙ στην κρίση υπάρχει λύση? (για εμάς τους, κατά πολλούς, "άτυχους" της υπόθεσης)

Ευχαριστώ πολύ.

Καθηγητής:

Το πρόβλημα που θέτεις είναι πολύ σοβαρό για όλους σας και πραγματικά με έχει απασχολήσει και εμένα. Η απάντηση του είναι πολύ δύσκολη μιας και η πολυπλοκότητα αυξάνεται διαρκώς. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σου δώσω κάποιες συμβουλές, αρχικά γενικής φύσεως και μετά ειδικής.

Οι συμβουλές γενικής φύσεως είναι δύο: Αν κάνεις μεταπτυχιακές σπουδές, φρόντισε να ασχοληθείς με κάτι που πραγματικά να σου αρέσει. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να προσφέρεις κάτι που θα σε διαφοροποιήσει από τον έντονο ανταγωνισμό που θα έχεις στον εργασιακό στίβο και να γίνεις μία από τις καλύτερες στον όποιο τομέα επιλέξεις. Η δεύτερη έχει να κάνει με τις αρχές που πρέπει να επιδείξεις: Υπομονή, επιμονή, προσήλωση σε στόχους, ήθος, σεβασμός στον συνάνθρωπο και συνάδελφο είναι απαραίτητα στοιχεία για να μην πνιγείς στη θάλασσα αδιαφορίας και μετριότητας που επικρατεί αυτή τη στιγμή.

Πάμε στις ειδικές συμβουλές: Οι ειδικότητες που εξακολουθούν και έχουν ακόμα κάποια απορροφητικότητα στην αγορά (χωρίς αυτό να σημαίνει κατ' ανάγκη κάτι για το μέλλον) είναι οι πωλητές πάσης φύσεως, οι άνθρωποι που ασχολούνται με πληροφορική, οι μηχανικοί όλων των ειδών και οι οικονομολόγοι. Το ερώτημα όμως είναι ποιοι τομείς εξακολουθούν και παράγουν στην Ελλάδα. Η απάντηση είναι η εξής (όσο και αν ορισμένα σου φανούν αστεία ή περίεργα, σε αυτές τις κατηγορίες κατέχουμε μία από τις πρώτες θέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο):

• Γεωργικά-κτηνοτροφικά προϊόντα: Λάδι, βαμβάκι, σπαράγγια, κρόκος, τυροκομικά προϊόντα
• Μεταλλεύματα: Μαγνήσιο, αλουμίνιο, βωξίτης, νικέλιο, σμηκτίτες
• Ναυτιλία
• Τουρισμός

Αξιολόγησε με τον δικό σου τρόπο τις παραπάνω πληροφορίες, οι οποίες είναι διαθέσιμες και στο διαδίκτυο. Τελικά όλα θα εξαρτηθούν από τα δικά σου θέλω και τις επιλογές που θα κάνεις.

Καλή συνέχεια!

Εύα:

Διάβασα πολύ προσεκτικά τα όσα είπατε, και τα λαμβάνω σοβαρά υπόψη μου. Είμαι βέβαιη πως στο μέλλον θα χρειαστεί να ανατρέξω ξανά σε αυτό το email. Περιέχει τόσο χρήσιμες πληροφορίες και συμβουλές, που αισθάνομαι την ανάγκη να τις μεταβιβάσω και σε άλλους ανθρώπους που μοιράζονται παρόμοιες ανησυχίες και προβληματισμούς με εμένα. Σας ευχαριστώ ειλικρινά για τον χρόνο σας, το ενδιαφέρον και γενικά την προθυμία σας να βοηθήσετε. Μακάρι όλοι οι καθηγητές στο Πανεπιστήμιο να επιδείκνυαν την ίδια ζέση και ενθουσιασμό με εσάς. Θυμάμαι σε μία διάλεξή σας στο παρελθόν, είπατε για το Πανεπιστήμιό μας μια άβολη αλήθεια.
 "Βρισκόμαστε στον πάτο ενός βαρελιού", ήταν τα επακριβή λόγια σας. Δεν σας κρύβω, ότι όσο και να μου κακοφαίνεται κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με αυτή τη διαπίστωση. Ωστόσο, δεν παύω να χάνω τις ελπίδες μου, γιατί όσο περνάει ο καιρός, συναντώ στον ακαδημαϊκό δρόμο μου, που τώρα πια τείνει προς το τέλος του, κάποιους ανθρώπους, είτε αυτοί είναι καθηγητές όπως εσείς, αλλά και φοιτητές, που δίνουν μια συνειδητή και καθημερινή μάχη για κάτι το καλύτερο.

Η αλήθεια είναι, ότι σας έθεσα  αυτή την ερώτηση, γιατί η παρούσα κατάσταση στην οικονομία και η απαισιοδοξία, ή/και η απόγνωση που εισπράττω απ'τον περίγυρο, σε συνδυασμό με την υπερπληροφόρηση στη σύγχρονη εποχή, πληροφορίες ασταμάτητες και άμεσα προσβάσιμες σχετικά με εργασιακές προοπτικές και δυνατότητες, οδηγούς επιβίωσης, συνταγές επιτυχίας, στοιχειώδη, αλλά κυρίως ανταγωνιστικά προσόντα που θα πρέπει να συγκεντρώσει κανείς για να προτιμηθεί και να υπερισχύσει, με έχουν φέρει σε σύγχυση. Σε αυτή την εποχή παρατηρώ ότι βρίσκει απόλυτη εφαρμογή αυτό που είχε πει κάποτε ο συγγραφέας της "Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων", Luis Carrol: "Τώρα, λοιπόν, βλέπεις ότι πρέπει να τρέχεις συνεχώς για να μπορείς να παραμένεις στην ίδια θέση. Αν θέλεις να πας πιο πέρα, θα πρέπει να τρέχεις τουλάχιστον δύο φορές περισσότερο."
Φαντάζομαι, πριν μερικά χρόνια, όταν εσείς βρεθήκατε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με την αγορά εργασίας, τα πράγματα, ίσως, να ήταν λιγότερα περίπλοκα. Αν κάνω λάθος, διορθώστε με.

Με μεγάλη μου χαρά θα περάσω κάποια Τρίτη, μετά το μάθημα, απ'το γραφείο σας να συζητήσουμε κι από κοντά.
Και πάλι ευχαριστώ. Όχι μόνο για την πολύτιμη απάντηση, αλλά και για το παράδειγμα που μας δίνετε διαμέσου της διδασκαλίας σας, των αρχών για τις οποίες συχνά κάνετε λόγο, αλλά και που εφαρμόζετε εσείς ο ίδιος στην πράξη, και της προσπάθειάς σας να μας προετοιμάσετε, προειδοποιήσετε και εφοδιάσετε με όλα τα απαραίτητα, ώστε να μην πνιγούμε κι εμείς μελλοντικά σε μια θάλασσα αδιαφορίας και μετριότητας.

Με εκτίμηση

Και όντως, σήμερα, σε λιγότερο από ένα μήνα μέχρι την αποφοίτησή μου, ανέτρεξα και πάλι σε αυτό το e-mail. Μπράβο σε αυτόν τον άνθρωπο. Αν ήμασταν όλοι τόσο καλά ενημερωμένοι και ταυτόχρονα ευγενείς, θετικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουμε και άλλους ανθρώπους, θα ήμασταν σίγουρα και πιο υγιείς, αισιόδοξοι και cool, παρά την Κρίση.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν... Μήπως η Κρίση που έχει προτεραιότητα να αντιμετωπιστεί είναι αυτή της κοινωνίας μας? Ή μήπως δεν υπάρχουν  ..λεφτά για κάτι τέτοιο??