Ποτέ Ως Τώρα

Είναι μια αίσθηση που είχα ανέκαθεν. Κάθε φορά που επέβαινα σε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς αφηνόμουν εντελώς στο τέμπο της κίνησης, κολλούσα τη μουσούδα μου στο δονούμενο παράθυρο και παραδινόμουν ολοκληρωτικά στο ταξίδι. Μόνο εγώ και το παράθυρο. Άδειαζα το μυαλό μου από παρασιτικές σκέψεις και αφοσιωνόμουν στα συνεχώς εναλλασσόμενα οπτικά ερεθίσματα της πορείας, που ευχόμουν να αργούσε να τελειώσει. Μια κινούμενη βιτρίνα μπροστά μου, που περιλάμβανε όλο τον κόσμο. Πεζούς, αμάξια, παρτέρια, φανάρια, γέφυρες, νεκροταφεία, σπίτια, θάλασσες, δέντρα, κάδους, καταστήματα, περαστικούς που κρυφτήκανε σε μια γωνιά για να κατουρήσουν, και που προφανώς δεν κατάφεραν να κρυφτούν από το δικό μου βλέμμα, αδέσποτους γάτους που συναγωνίζονταν τα αυτοκίνητα σε ταχύτητα, γιατί από αυτό τον αγώνα κρινόταν η ζωή τους, αστικά περιστέρια, αυτά τα ευφυή πτηνά που έχουν οπτικό πεδίο 340 μοιρών και που όπως και οι πιγκουίνοι, συνάπτουν σχέση με μόνο ένα ταίρι σε ολόκληρη τη ζωή τους, κτίρια υπό κατασκευή, κτίρια υπό συντήρηση, κτίρια - ερείπια,  από καιρό αφημένα στη διάθεση του καιρού και των αδέσποτων γατών, περιστεριών και ανθρώπων. Κι όλα αυτά πίσω από το παράθυρο που ευτυχώς δεν σταματούσε να κινείται. Φοβόμουν συχνά πως το ταξίδι θα με απορροφούσε τόσο πολύ που θα ξεχνούσα να κατέβω από το όχημα στη στάση που προοριζόμουν να κατέβω. Όμως κάθε φορά που πλησιάζαμε τη Στάση, το διαισθανόμουν και με γρήγορες, σχεδόν αυτόματες διαδικασίες ανασυγκροτούσα τις σκέψεις μου, κατέβαζα απότομα μια νοητή, σκουρόχρωμη κουρτίνα στο παράθυρο του υπνωτισμένου -από τα ποικίλα οπτικά ερεθίσματα - μυαλού μου, διόρθωνα τον γιακά μου που είχε αλλάξει σχήμα από την πολλή ώρα που βρισκόταν σε επαφή με το παράθυρο, και συγκεντωνόμουν στη Στάση. Μόνο εγώ και η Στάση. Ποτέ ως τώρα δεν έχασα τη Στάση.