Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο και πόσα υπέμεινα ως τώρα. Απλά τώρα αναρωτιέμαι αν υπάρχει λόγος να συνεχίσω να υπομένω. Είναι πολύ ψυχοφθόρο, με ρίχνει, με αρρωσταίνει, με διαλύει. Κανονικά τώρα θα έπρεπε να κινηθώ. Να κάνω πράγματα που εως και σήμερα ποτέ δεν τόλμησα να κάνω. Να πάρω ένα αεροπλάνο και να πάω από εκεί που ήρθα. Αν δεν φύγω τώρα, πότε θα φύγω? Γιατί αφήνω τις αντοχές μου να δοκιμάζονται τόσο? Αρκετά δεν έχουν δοκιμαστεί ήδη? Εκείνη είναι ασφαλής. Γιατί έγινε σαν και κείνους. Έχουν κοινό κώδικο επικοινωνίας μεταξύ τους αυτοί. Μπορεί να χαλάνε τον κόσμο, μα δεν γνωρίζουν άλλον τρόπο επικοινωνίας. Μιλάνε οι 3 τους την ίδια γλώσσα. Την οποία εγώ αρνούμαι να χρησιμοποιήσω. Γιατί εγώ είμαι εγώ. Δεν είμαι προέκταση κανενός. Δεν είμαι το μήλο κάτω από τη μηλιά. Αλλά είναι πολύ μοναχικό να αρνούμαι να ''συμμορφωθώ'' στους παράλογους κανόνες τους. Όμως είναι τόσο παράλογοι, που προτιμώ να μείνω στην 'απ'έξω'. Πώπω, έχω πονοκέφαλο. Πάλι. Ως πού? Ώς πότε? Εκκρεμεί και το ταξίδι μου στην Ισπανία. Σε κανά μήνα θα είμαι εκτός συνόρων. Η φυγή είναι η μόνη διαφυγή. Κοιτάζω απεγνωσμένα γύρω μου να βρω την ταμπέλα ΕΧΙΤ. Πρέπει να βγω και ας συντριβώ. Όλα αυτά που συνέβησαν και θα συνεχίζουν να συμβαίνουν ες αεί δεν μου αφήνουν περιθώριο επιλογής.
-Κα Μαρία, πως γίνεται να μου λέτε ότι θα κάνω λάθος αν ταξιδέψω, έχοντας μόνο τη φυγή στο μυαλό μου? Μα χωράει και κάτι άλλο το μυαλό μου με τα πράγματα ως έχουν?
Και πολύ θα 'θελα να ΄ξερα, αν όλοι εσείς, που μου λέτε να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να δω τα πράγματα πιο χαλαρά, θα καταφέρνατε υπό τέτοιες συνθήκες να φτάνατε ως εδώ! Ε μάθετε λοιπόν, ότι η ανοχή μου έχει γίνει 20 χρονών! Απορώ πως την άφησα να μεγαλώσει τόσο! Και πολύ φοβάμαι ότι η ανοχή μου θα πεθάνει μαζί με μένα. Κρίμα δεν θα 'ναι? Να πετάξω όλον τον διαθέσιμο χρόνο ζωής μου κάνοντας υπομονή? Υπομονή για ποιο πράγμα? Οι καταστάσεις τώρα έχουν παγιωθεί. Δεν αλλάζουν. Και αν παγιωθεί και η υπομονή μου, την έχω άσχημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου