Οι πρώτες 5 1/2 ώρες ενός συναρπαστικού ταξιδιού

15 ώρες σε ένα πλοίο δεν περνάνε εύκολα. 15 ώρες στο πλοίο περνάνε ακριβώς μετά από 15 ώρες. Δεν είναι λίγες. Ιδίως όταν ταξιδεύεις μόνος, όπως ταξίδευα εγώ εχτές και που προσπάθησα με το παραπάνω να κάνω τις ώρες να περάσουν όσο το δυνατόν πιο ανεπαίσθητα. Αρχικά, έπιασα εγώ και το περιοδικό μου μια θέση στο σαλόνι του πλοίου, όπου λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα μας ένα freddo σε μεγάλο ποτήρι. Καθώς το περιεχόμενο του ποτηριού λιγόστευε, λιγόστευαν και οι αδιάβαστες σελίδες του περιοδικού, συμπεριλαμβανομένων και των σελίδων με τις διαφημίσεις. Όταν περιοδικό και freddo εξαντλήθηκαν, μεταφέρθηκα στην καμπίνα μου για να διαβάσω μια 2^η φορά σε διαφορετικό περιβάλλον και στάση σώματος τα άρθρα που βρήκα ενδιαφέροντα. Αφότου έγινε κι αυτό, στάθηκα πίσω από το φινιστρίνι, μισοκρυμμένη πίσω από κάτι banal κουρτίνες, παρατηρώντας απαρατήρητη αμέριμνους συνεπιβάτες να ανεβοκατεβαίνουν τα decks και να πηγαινοέρχονται στο κατάστρωμα. Θεώρησα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για φωτογράφιση κάποιων εξ αυτών που εμφάνιζαν ένα, κάποιο ενδιαφέρον. Έπειτα από 103 λήψεις, 99 εκ των οποίων πετάχτηκαν σήμερα στον κάδο με τα άχρηστα, έκλεισα τη φωτογραφική κι αποφάσισα κι εγώ να βγω έξω να σουλατσάρω ασκόπως στο κατάστρωμα.

(Μία εκ των τεσσάρων που -παρά τρίχα- επέζησε της μαζικής διαγραφής)

3 βραχονησίδες, 5 τσιγάρα, 2 κλήσεις και 40 κύματα αργότερα ξαναβρέθηκα μέσα, αποφασισμένη να καταναλώσω τροφή και νερό, διότι πεινούσα και διψούσα. Αν δεχτούμε ότι ένα κανονικό γεύμα, με κανονικής ταχύτητας μάσηση της τροφής, διαρκεί περίπου 20 λεπτά, είχα αυτομάτως εξασφαλίσει 1 τρόπο για να περάσουν τα 20 –περίπου- επόμενα λεπτά. Αφότου πέρασαν κι αυτά, κοίταξα το ρολόι το οποίο με πληροφόρησε πως εχαν απομείνει 10 ώρες μέχρι την αποβίβαση. Ok. «Την ουρά τη φάγαμε, μας απέμεινε το υπόλοιπο κορμί, πατριώτη», σκέφτηκα. Είναι προφανές ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω έναν, κάποιον διάλογο, με κάποιον ή κάποια ελκυστικό/ή ή μη συνταξιδιώτη/ισσα, κατά προτίμηση ελκυστικό συνταξιδιώτη, όμως απέρριψα αυτή την ιδέα (αρκετές φορές) κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου ταξιδιού, διότι ήθελα να αποφύγω εκείνο το ενοχλητικό αίσθημα της αμηχανίας, ή μάλλον δυσφορίας, κατά τη διάρκεια αναζήτησης και άρθρωσης της πρώτης ατάκας . Είναι μια πρόκληση η α’ ατάκα, που δεν έχω πλέον κέφι να δεχτώ. «Από δω και στο εξής ας αναλάβω εγώ την ευθύνη για τη β΄ ατάκα, έτσι για αλλαγή», σκέφτηκα. Προς αναζήτηση μιας ..β' ατάκας (ή και όχι), ξανάπιασα μια θέση στο σαλόνι, αυτή τη φορά χωρίς την παρέα του περιοδικού, αφού το είχα αφήσει πάνω στο κρεβάτι της καμπίνας, για να δηλώσω σε τυχόν νέες αφίξεις στην καμπίνα ότι το κρεβάτι αυτό το προλάβαν άλλοι, καθώς επίσης, γιατί δεν μπορούσα να περιφέρομαι από τη μία έως την  άλλη άκρη του πλοίου, κατά μήκος και κατά πλάτος, με ένα επιπρόσθετο βάρος στην τσάντα μου. Κάθισα, λοιπόν, σταυροπόδι κι άρχισα να ρίχνω κλεφτές ματιές στην τηλεόραση, που πότε έχανε (argh!), πότε έβρισκε (yay!)  και πότε ξανάχανε [(argh!) x 2] σήμα, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να τεστάρω τις γνώσεις μου στα αγγλικά, παρακολουθώντας τη συνομιλία μεταξύ ενός ζεύγους Αμερικανών στον λοξώς απέναντι καναπέ.. «Cool. Τα θυμάμαι ακόμη», σκέφτηκα. Ταυτόχρονα τσέκαρα το ρολόι, του οποίου ο δείκτης ο μακρύτερος  είχε την ευγενή καλοσύνη να έχει μετακινηθεί κατά π rads.

Είχε πια σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν θυμήθηκα ότι είχα στην τσάντα μου καραμέλες sugar-free με γεύση εσπεριδοειδή. Διάλεξα μια πορτοκαλί με γεύση πορτοκάλι, και ξεκίνησα να την πιπιλάω. Όχι όμως για πολύ…

(TO BE CONTINUED)

Blow Up (Heraklion)

Το πρωτάκουσα κάτω από επίδραση αλκοόλ, εκείνο το τελευταίο βράδυ στο Ηράκλειο. Σήμερα, μετά από μια δεύτερη ακρόαση, το απολαμβάνω το ίδιο και χωρίς να έχω κάνει ''κεφάλι''.

Dream a little dream of me

Michael

Michael is the guy who I'm gonna share my apartment with , the following 6 months.
He's originally from Mainz, but he's been living in Munich since he went to the university to study Finance. He seems nice, gentle and friendly. I have no reason to complain. Every day we spend a lot of time together, probably more than I can stand. His english is so freaking good, as he's lived in California, USA for one year. I wish I could find a polite way to avoid him when I'm not feeling like having someone else around. Especially someone who doesn't speak my mother language. Having a 4-hour conversation in a language which I can't speak with an impressive fluency, turns really exhausting. I will try to steal some time for my own. Taking lonely walks with my funky i-pod (God show mercy to your soul, mp3), killing some time on the internet, watching oscar-awarded or just nominated movies, making plans for the week, visiting cool art galleries and museums, attending educational events, updating my journal... The usual stuff. No matter how the routine makes me suffocate, I confess that I'm addicted to it. I'm talking about the routine which I've chosen to suffer from.
Michael, get a life. Needless to say that it doesn't have to be mine. :)
love you, though <3

Κόντευε να βραδιάσει όταν αποφάσισε να το κάνει. Φόρεσε το μαγιό της. Τακτοποίησε το δωμάτιο. Άφησε ένα τζιν και ένα κόκκινο T-shirt πάνω στο κρεβάτι και κάθισε στο γραφείο να γράψει το σημείωμα αυτοκτονίας.
‘’ Το όνομά μου το έχω αφήσει στη ρεσεπσιόν. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι πνιγμένη κάπου στη θάλασσα της Punta Umbria. Ελπίζω να μην σας πάρει πολύ να βρείτε το πτώμα μου. Αν δεν το βρείτε, συνεχίστε να ψάχνετε. Κι αν δεν το βρείτε ποτέ, πάει να πει ότι με κατάπιε κάποιο απ’ τα θαλάσσια ζώα του Ατλαντικού. Πάρτε τηλέφωνο την οικογένειά μου και πείτε της να θάψει αυτά τα ρούχα που έχω αφήσει πάνω στο κρεβάτι αν δεν βρεθεί ποτέ το πτώμα μου. ‘’
Κούμπωσε τον στυλό. Κατέβηκε στη ρεσεπσιόν, άφησε το κλειδί του δωματίου της και βγήκε έξω στο φως της ημέρας που κόντευε να φύγει.
Ακόμα και σήμερα αγνοείται. Πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ. Έπειτα από εξονυχιστική έρευνα στα σκοτεινά νερά του Ατλαντικού, η οικογένειά της άρχισε να ελπίζει πως είναι κάπου ακόμα ζωντανή. Η φωτογραφία της έκανε το γύρο του κόσμου. Αλλά δίχως αποτέλεσμα. Μια μέρα ένας ισπανός τουρίστας ισχυρίστηκε πως την αναγνώρισε απ’ τη φωτογραφία , η οποία υπέστη ψηφιακή επεξεργασία για να φαίνεται 10 χρόνια μεγαλύτερη, τόσα όσα πέρασαν από εκείνον τον Ιούνη του 2009, κάπου στην ανατολική Ουρουγουάη με ένα μωρό στην αγκαλιά της.

Dos pares de patas y una silla de rueda

''Un bocadillo con lomo y queso, por favor!''

Fiesta, τραγούδι, χορός και φαγητό τριγύρω. Περίμενε υπομονετικά να ετοιμαστεί το sandwich που παρήγγειλε, στριμωγμένη ανάμεσα σε πεινασμένο πλήθος. Κόσμος όλων των ηλικιών. Νέοι, γέροι, βρέφη, γονείς... Κοίταξε ανιχνευτικά τριγύρω. Μπόρεσε να διακρίνει ένα καροτσάκι και πάνω σε αυτό έναν άνθρωπο σε άθλια κατάσταση. Τραχειοτομή, ολική παράλυση. Ανάπνεε μέσω ενός ειδικού σωλήνα. Το καρότσι στο οποίο ήταν καθηλωμένος ήταν εξοπλισμένο με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας. Κουμπιά και στις 2 πλευρές που στηρίζονται τα χέρια. Το καθένα και για διαφορετικό σκοπό. Δίπλα του ο βοηθός του. Ένας νεαρός έγχρωμος άντρας. Ψηλός, όμορφος, καλοντυμένος. Παρήγγειλε μια coca-cola light για τον εργοδότη του. Η ακινησία απαιτεί προσεγμένη διατροφή.

Απέφυγε να κοιτάξει τον ανάπηρο άντρα, γιατί μπορεί να το παιρνε προσωπικά. Αλλά δεν απέφυγε να ρίξει ένα βλέμμα στον βοηθό. Το οποίο και ανταπέδωσε. Μετά το φαγητό, του πιασε κουβέντα. Ήταν αμερικάνος, αλλά δούλευε εδώ γι'αυτόν τον άτυχο άντρα, που η ζωή του δωσε χρήμα, αλλά του πήρε την ικανότητα της αυτοεξυπηρέτησης. Καταλήξανε να περπατάνε όλοι μαζί τον δρόμο του γυρισμού. Εκείνη, ο βοηθός, και το καρότσι.

Την προσκάλεσαν στο σπίτι τους για ένα ποτό. Ο ανάπηρος άντρας άρχισε να διηγείται την ιστορία του. Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο ήταν αρκετό για να χάσει την οικογένειά του και να πάθει την παράλυση που τον καταδίκασε σε ισόβεια καθήλωση. Με μεγάλο κόπο κατάφερνε να σχηματίζει τις λέξεις που χρειαζόντουσαν για να γίνει κατανόητος...Σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να εκφραστεί και παράλληλα να συγκρατήσει τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια του, άρχισε να βαριανασαίνει, να πνίγεται, να αγκομαχά.. Ο βοηθός του υπενθύμισε ότι θα πρέπει να αποφεύγει τις συγκινήσεις και τον οδήγησε στοργικά στο δωμάτιο του για να ξεκουραστεί.

Καθώς περίμενε τον βοηθό να διεκπεραιώσει το τελευταίο καθήκον της ημέρας, έριξε μια ματιά τριγύρω. Πορσελάνινα βάζα, κάδρα με φωτογραφίες από μια ''δίποδη'' εποχή, ακριβά σερβίτσια και μεταξωτά τραπεζομάντηλα διακοσμούσαν τον χώρο. Μια πόρτα έκλεισε.

Δεν πρόλαβε να αφήσει το ποτό της πάνω στο τραπέζι. Ο νεαρός άντρας την άρπαξε απ'το μπράτσο και την έφερε προς το μέρος του. Δεν είπε τίποτα. Απλά την κοίταξε με τρόπο έντονο και οικείο ταυτόχρονα, λες και τη γνώριζε χρόνια, λες και μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί της και χωρίς λόγια. Ένιωσε την ανάσα του στο λαιμό της... Τα χείλη του πλησίασαν τα δικά της... Προσπάθησε να αντισταθεί αλλά ήταν αργά. Το φιλί του ήταν απελπισμένο, απαιτητικό και δψασμένο..Σχεδόν επιθετικό.

Σχεδόν την έσυρε σε ένα άλλο δωμάτιο. Ανάμεσα στις θορυβώδεις ανάσες κατάφερε να διακρίνει τον ήχο μιας ακόμη πόρτας να κλείνει.

My favourite photograph so far

Place: Huelva, South Spain
Time: Saturday 23.05.09
Category: Abandoned

Going home

26/04/09
Youth hostel,
Δωμάτιο Νο 18,
Κρεβάτι 4 (το κρεβάτι 1 & 2 άδεια, το 3 κατειλημμένο από μια Εστονέζα που προσποιείται ότι κοιμάται για να αποφύγει τις συστάσεις)
Lagos, Portugal

Συμπέρασμα :
Απ’ όλη τη διαμονή μου στην Ισπανία αυτό που κατάλαβα είναι ότι ΔΕΝ υπάρχει πιο όμορφη χώρα (τουλάχιστον απ’ αυτές που έχω δει ως τώρα) από την Πορτογαλία.
Σήμερα, από το Lagos βρέθηκα στη Sagres, το νοτιότερο σημείο της Πορτογαλίας.



Η φυσική ομορφιά αυτού του τόπου δεν περιγράφεται με λόγια. Ο άνεμος λυσσομανούσε. Έβλεπα από ψηλά τα ξεσηκωμένα κύματα του Ατλαντικού να ορμάνε στις απότομες, πανύψηλες, σχεδόν απόκοσμες βραχώδεις εκτάσεις. Ιδανικό μέρος για να γυριστεί ταινία τρόμου αυτό. Ανέβηκα σε ένα ύψωμα 50 μέτρων ή και παραπάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Προχωρούσα αγκομαχώντας και βαριανασαίνοντας, προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου, γιατί ο άνεμος δεν αστειευόταν. Βρισκόμουν πολύ κοντά στο χείλος του γκρεμού, και δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα κατάφερνα να υπερνικήσω την ένταση του αέρα. Δεν ήμουν καν σίγουρη αν ο αέρας θα δυνάμωνε ακόμη περισσότερο με το πέρασμα της ώρας. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν ότι θα αντιστεκόμουν σθεναρά για ώρα. Για όση ώρα τα 60 kg του σώματός μου θα ήταν ικανά να τα βάλουν με τον άνεμο.. που καθόλου δεν αστειευόταν. Σφύριζε, βούιζε, τσίριζε, βρυχιόταν, ηρεμούσε για δευτερόλεπτα και μετά ξανάρχιζε πάλι…


Μπήκα μέσα στο κάστρο Fortaleza. Ένα κάστρο χτισμένο τον 16ο αιώνα, το οποίο εξυπηρετούσε πολεμικούς σκοπούς. Τοποθετημένο πάνω στο βουνό με θέα ολάκερο τον Ατλαντικό, χρησίμευε ως παρατηρητήριο. Σε περίπτωση που εχθρικό καράβι αχνοφαινόταν στον ορίζοντα, ξεκίναγε το .. κοντσέρτο των πολυβόλων. Εξού και τα κανόνια στη δυτική οροφή του κάστρου.



Στην εσωτερική πλευρά του κάστρου (ας το πούμε οχυρό καλύτερα, για να καταλαβαινόμαστε) υπήρχε ένα τεράστιο κομμάτι γης. Έρημο, μοναχικό, σχεδόν τρομακτικό. Φυτά τροπικού κλίματος (που ούτε τα μισά είδη απ’ αυτά δεν έχω ξαναπετύχει) και μικρού μήκους κάλυπταν την απέραντη έκταση. Κατά μήκος του χείλους του γκρεμού υπήρχαν στενά δρομάκια για τους διαβάτες. Ξεκίνησα να προχωράω. Στην αρχή μου άρεσε τόσο πολύ που φαντάστηκα τι ωραία που θα ήταν αν είχα ένα σπίτι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Μετά από καμιά 100ρια βήματα σκέφτηκα : ‘’Τι ηρεμιστικά που είναι εδώ πέρα! ‘’ Προς το τέλος της διαδρομής που ο άνεμος δυνάμωσε περισσότερο από ποτέ, και μόλις 5 μέτρα με χώριζαν από το χείλος του γκρεμού, σκέφτηκα : ‘’ Ελπίζω να μην είναι αυτή η τελευταία μου μέρα. Αν και είναι όμορφος τόπος να δει κανείς για τελευταία φορά... ‘’



Ήμουν μόνη μου. Αν μου συνέβαινε το οτιδήποτε, δεν υπήρχε κοντά μου ένα τρίτο χέρι να κρατηθώ. ‘’Μου λείπει η συντροφικότητα’’, σκέφτηκα … ‘’Την έχω ανάγκη’’ .. ‘’Θέλω κάποιος να είναι ο σύντροφός μου’’.
Αλλά γι α την ώρα ήμουν μόνη μου ..και όφειλα να επιβιώσω. Η ισορροπία μου είχε αρχίσει από ώρα να τα χάνει. Αλλού πατούσα κι αλλού παραπατούσα. Δεν όριζα εγώ τα βήματά μου. Ο άνεμος αποφάσιζε τι κατεύθυνση θα πάρω.
‘’ Θέλω να φύγω από δω ‘’ …
Έφυγα. Διάλεξα έναν ασφαλέστερο δρόμο στο γυρισμό. Είχα μια ώρα στη διάθεσή μου πριν να ‘ρθει το λεωφορείου του γυρισμού.
Κάθισα σε μια καφετέρια με κίτρινες πλαστικές καρέκλες, και θέα την ονειρική παραλία ‘’Mareta’’.
Ανακάτεψα τον cappuccino για να εξαπλωθεί η ζάχαρη. Άναψα τσιγάρο. Κοίταξα μπροστά μου τον ρυτιδιασμένο Ατλαντικό. Όλα ήταν ήρεμα τώρα. Ο άνεμος είχε ρίξει τους τόνους του. Ή τουλάχιστον δεν μ’ έπιανε εκεί που είχα καθίσει.

Τα ποιήματα ...γκαστρώνουν!

Έβαλα, λοιπόν, τον Manuel στο μάτι , στο στόχαστρο, στη λίστα των τηλεφωνικών επαφών μου, στην κουβέντα με τις φιληνάδες μου, και γενικά στο πρόγραμμα. Πάμε για καφέ μια μέρα και τίποτα το ιδιαίτερο δεν συνέβη. Έναν καφέ είχαμε μαζί και μια κουβέντα σε άκρως φιλικό και -δεν τρέχει κάτι- επίπεδο. Αφού, ως γνωστόν, το καλό πράγμα αργεί να γίνει είπα να περιμένω όσο χρειαστεί μέχρι να ‘’δέσει’’ το γλυκό. Έλα, όμως, που ναι μεν το καλό πράγμα θέλει το χρόνο του, αλλά εμένα με αντιπροσωπεύει περισσότερο το άλλο το ρητό : ‘’Το γοργό και χάριν έχει’’, ή το άλλο που λέει : ‘’ Κάτι που μπορείς να κάνεις σήμερα, γιατί να το αναβάλεις για αύριο? ‘’
Έτσι, λοιπόν, μια Πέμπτη βράδυ που ήμουν στο σπίτι κάτι Φιλανδέζων για pre-drinking ( θα ακολουθούσε Erasmus party αργότερα σε τοπικό clubόbarο), αποφάσισα έπειτα από προτροπή τους, να τον καλέσω στο party, με την ελπίδα ότι λίγο η επήρεια του αλκοόλ, λίγο το αβυσσαλέο ντεκολτέ μου, και λίγο η όλη σεξοχορευτική ατμόσφαιρα μέσα στο club, θα δρούσαν καταλυτικά στο δέσιμο του γλυκού. Απάντηση δεν έλαβα εκείνο το βράδυ. Έλαβα όμως το επόμενο, με κάνα 20ωρο καθυστέρηση ένα μήνυμα που έγραφε τα εξής :
‘’ Thank you for your invitation, you’re very kind. But I have dad’s obligations, my little boy is only 3 months old. Hope you had fun. Bye! ‘’

HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA!
Ο MANUEL ΕΙΝΑΙ DADDY!
Ε ΟΧΙ!

Μα καλά πως είναι δυνατόν να είναι πατέρας αυτή η μισοριξιά? Που όποιον και να ρώτησα δεν τον κάνει πάνω από 26! Τι να πω … Δεν ξέρω τι είθισται εδώ στην Ισπανία. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το ποια ηλικία θεωρείται κατάλληλη για τεκνοποίηση, ποιες είναι οι μέθοδοι αντισύλληψης ( αν υπάρχουν) και πώς στην ευχή καταλήγουν τα παιδιά να μεγαλώνουν από.. μεγαλύτερα παιδιά!
Τελοσπάντων, μόλις συνήλθα απ’ το αρχικό σοκ του στέλνω και εγώ το εξής cool :
‘’ No problem! The family is more significant than anything else, that’s for sure! 3 months?? That means the astrological sign of your boy is Aquarius, no? The best of all! Born to be a rebel! Good luck! :P ‘’
Αυτά. Όχι, βασικά πρέπει να πω κάτι ακόμα για να δικαιολογήσω τον τίτλο του post. Ο Manuel δουλεύει σε μία οργάνωση που ασχολείται με τη φύση και οργανώνει εκδρομούλες στους κάμπους, στα δάση, στα βουνά και στα λαγκάδια της Andalucía … Κάτι τέτοιο. Ακολουθεί σχετικό video. Ειδικά στο 5ο λεπτό έριξα το γέλιο της αρκούδας.

Το αντικείμενο του πόθου

Let's see what's gonna happen tomorrow at 6 p.m. ... I'm curious to see if I feel that moment as much uncomfortably as I'm expecting so. That's rediculous. But I can't avoid it for ever, just because of those stupid, childish fears.

NEXT STATION: next dream in the list

Ξέρεις ... Δεν έχει νόημα να κάθεσαι μόνιμα σε ένα μέρος και να φαντασιώνεσαι αποδράσεις σε ονειρικούς προορισμούς. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να εξευρενήσεις. Και είναι στη διάθεσή σου. Είμαι σίγουρη πλέον, πως δεν υφίσταται πιο απελευθερωτική αίσθηση από αυτήν που σε κυριεύει όταν αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ανήκεις πουθενά. Ότι απλά είσαι μια ανθρώπινη οντότητα, ίσα και όμοια με όλες τις άλλες, με τις ίδιες ανάγκες, τους ίδιες έγνοιες, τις ίδιες ανησυχίες, του ίδιους φόβους. Πουθενά δεν είσαι ξένος.

Γιατί λοιπόν δεν παίρνεις μαζί σου μια τσάντα ώμου με τα πλέον απαραίτητα, και δεν ξεκινάς ένα συναρπαστικό ταξίδι στον πλανήτη των ανθρώπων ? Τι σε κρατάει απ'το να κάνεις το όνειρο πραγματικότητα? Μήπως η σκέψη πως αν το όνειρο ενσαρκωθεί, τότε δεν θα έχεις πια κάτι να προσδοκάς?

Έρχονται στιγμές που θες να είσαι παρών. Τώρα και εδώ. Και πιο μετά κάπου αλλού. Θέλεις, επιτέλους, να θέσεις τα πόδια σου σε κίνηση, θέλεις να θέσεις τα μάτια σου σε εγρήγορση. Θέλεις να στρέψεις το κεφάλι σου τριγύρω, μέχρι να καλύψεις και την 360η μοίρα, γιατί θα τσαντιστείς αν σου ξεφύγει μια εικόνα, έστω, από αυτές που προορίστηκες να δεις. Αναμφισβήτητα θα είσαι βλάκας αν αρνηθείς ό,τι δικαιωματικά σου αναλογεί.

Έρχοναι, όμως και στιγμές που συνειδητοποιείς πως αν τελικά ανήκεις κάπου .. εκεί είναι η Συνοικία το Όνειρο

Manuel ...

... δεν μου τη γλιτώνεις στο επόμενο tour ....lol

Το κορίτσι που μίλαγε την ώρα που κοιμόταν

Η Ana.

Μητέρα Βραζιλιάνα, πατέρας Γερμανός. Μόνιμος τόπος κατοικίας η Φρανκφούρτη. 21 χρόνων, ψηλή, αδύνατη, μαλλιά μαύρα μακριά, άσπρο καθαρό δέρμα, μάτια πράσινα, φωνή χαμηλότονη και καθησυχαστική. Ζώδιο Libra. Συναντηθήκαμε στο hostel στη Σεβίλλη, όταν το έσκασα από τους άλλους στη Γρανάδα διότι είχα κουραστεί να κάνω τουρισμό με παρέα. Δύσκολο να υποχωρήσω και να προσαρμοστώ στα ωράρια και στα δρομολόγια που μου επιβάλουν και ακόμα πιο δύσκολο να μην ενοχληθώ όταν μου λένε : '' Άντε, τέλειωνε με τις φωτογραφίες! '', κάθε φορά που εμμένω σε σημείο με ''φωτογένεια''...

Η Ana και εγώ μοιραστήκαμε το ίδιο δωμάτιο για 2 νύχτες. Την ημέρα που έκανα check-in κλείστηκα στο δωμάτιο, κλείδωσα πόρτες και παράθυρα και ξάπλωσα να κοιμηθώ κανα δυωράκι να συνέλθω απ'τα πολλά τα πέρα-δώθε. Με ξύπνησε ένα επίμονο knock-knock στην πόρτα. Ήταν εκείνη.

'' What is going on here? I've been trying to open this door for 2 hours! Why did you lock?? ''

'' Sorry, I was sleeping and i didn't hear you knocking the door! I just woke up! Sorry! ''

'' It's 0k. I'm Ana from Germany. And you? ''

'' Eva from Greece ''

'' Oh really? Nice to meet you! ''

'' Nice to meet you too! ''

Για την ακρίβεια, δεν ήμουν και τόσο χαρούμενη that i met her, γιατί τα επίμονα knock-knock στην πόρτα με διάκοψαν από ύπνο βαθύ.
Πιάσαμε κουβεντούλα, της είπα από που έρχομαι και πού πάω, μου είπε και εκείνη και γνωριστήκαμε καλύτερα. Μετά από κανά μισάωρο έφυγα. Πήγα να δω τη Σεβίλλη.
Όταν επέστρεψα ήταν περασμένες 2 τα ξημερώματα. Την πέτυχα να κοιμάται σαν το πουλάκι, κάτω από 1 σεντόνι και 2 κουβέρτες στο απέναντι κρεβάτι. Πλάγιασα και εγώ να κοιμηθώ. Μετά από καμιά ώρα ξύπνησα από κάτι ομιλίες. Ανοίγω τα μάτια μου και την βλέπω να μιλάει. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μίλαγε στο τηλέφωνο και τα πήρα, η αλήθεια, γιατί λέω : '' Τέτοια ώρα βρήκε να μιλήσει?? Ας έβγαινε τουλάχιστον απ'το δωμάτιο για να μη με ξυπνήσει.. '' Όμως, λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, συνειδητοποίσα πως δεν υπήρχε τηλέφωνο ή handsfree σε κανένα από τα δυο αυτιά της. Συνέχιζε να μιλάει. Έδειχνε σαν να κάνει διάλογο με κάποιον. Κάτι της έλεγε το πρόσωπο που έβλεπε στον ύπνο της και κείνη του απαντούσε. Σε κάποια φάση γέλασε κιόλας. Φοβήθηκα. Φοβόμουν να κλείσω τα μάτια μου και να προσπαθήσω να γυρίσω στον ύπνο μου. Δεν είχα ιδέα για το πώς θα εξελισσόταν ο διάλογος. Μπορεί να καβγάδιζαν στη συνέχεια, ή μπορεί να κάνανε sex ή και τα δύο. Σταμάτησα να σκέφτομαι, γύρισα πλευρό, κάλυψα το κεφάλι μου με το μαξιλάρι και αποκοιμήθηκα. Το επόμενο πρωί, όταν ξυπνήσαμε έκαστες, αυτό το περιστατικό έμοιαζε ένα ασήμαντο συμβάν στο φως της ημέρας. Την παρατήρησα καλύτερα αυτή τη φορά. Ήταν γλυκιά, ευγενική, και ακίνδυνη. Σιγουρεύτηκα πως είναι μια normal κοπέλα που απλά μιλάει στον ύπνο της. Ε και? Συμβαίνει αυτό. Και μένα μου είχε συμβεί μια φορά, αλλά μόνο μια κουβέντα πρόφτασα να αρθρώσω, γιατί με ξύπνησε η φωνή μου.
Καθώς συζητάγαμε για τα πλάνα της ημέρας που μας περίμενε, μου είπε πως έμαθε για ένα flamengo show κάπου στο κέντρο. Το ίδιο βράδυ ήμασταν και οι δυο εκεί. Ξεπέρασε τις προσδοκίες μας. Η πρώτη κουβέντα που είπα μόλις έπεσε η αυλαία ήταν : '' Where do the Spanish people find all this passion?? '' ... Η βραδιά συνεχίστηκε έξω απ'τον μεγαλύτερο Καθεδρικό της πόλης, βγάζοντας φωτογραφίες την παρέλαση (έτσι γιορτάζουν οι Ισπανοί το Πάσχα τους, παρελαύνοντας 12 ώρες την ημέρα για 7 ημέρες) με τους εντυπωσιακούς kukusklan και τα άρματα με τον εσταυρωμένο Jesus και την ένδοξη Madonna - η οποία φόραγε έναν glamourous, πανάκριβο μανδύα πιο μακρύ κι από την παρέλαση! Όταν καταφέραμε να ξεκολλήσουμε απ'το traffic πήγαμε για μια sangria και μετά πάλι πίσω. Η δεύτερη βραδιά ήταν και η τελευταία στη Σεβίλλη. Και για μένα και για κείνη.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας κάτι πρέπει να ψέλλισε, αλλά δεν κατάλαβα και πολλά γιατί κοιμήθηκα βαθιά λόγω συσσωρευμένης κούρασης.
Ελπίζω να την ξαναδώ. Πολύ την συμπάθησα. Ήδη με προσκάλεσε στη Φρανκφούρτη. Εάν δεν αξιωθώ να πάω ως εκεί, hopefully θα τη δω στη Ρόδο αυτό το καλοκαίρι! :)

Ο Σκορπιός με τον ωροσκόπο στον Αιγόκερω και η .. ''εκτεθειμένη''

Σε αυτή τη φωτό βλέπουμε στα αριστερά τον Alejandro, έναν ακαταμάχητο Λατίνο εραστή, το απόλυτο αρσενικό, τον επιδέξιο επιβήτορα, τον serial killer κουνελιών, τον αρχικαπετάνιο του πλοίου ''Το SEXpress του μεσονυχτίου'', τον μανιακό πιπεροτρίφτη, τον βιολογικό πατέρα των παιδιών της γειτονιάς, τον 'give it to me, yeah! Nobody's gonna show me how!', τον Mr σώβρακο XL, τον 'πρόσεχε όταν σκύβεις γιατί δεν ξέρεις από πού θα σού μπει', τον λεύτερο που αγοράζει τα προφυλακτικά σε οικογενειακή συσκευασία, τον μαχαραγιά που ποτέ δεν ξεμένει από χαρέμι, τον κόκορα που θα ξεχάσει να λαλήσει το πρωί, γιατί εκείνη την ώρα θα χαμουρεύεται κάπου στο κοτέτσι, τον έναν για όλες και όλες για κείνον, etc.
Και στα δεξιά έχουμε μία ακόμη ξεπέτα του, τη Jana. Μια ασχημοκοπέλα που ευστόχως περιέγραψε ο Πέτρος ''είναι σαν να εκτεθηκέ σε ραδιενέργεια στο Τσερνομπιλ''. Μια little horn από τη Γερμανία, που όταν τη ρώτησε ο Alejandro τι θα ήθελε να της πάρει για τα 17α γενεθλιά της τον Σεπτέμβρη, εκείνη, αναψοκοκκινισμένη του αποκρίθηκε : ''Την παρθενιά μου!''

P.S. : Ξέχασα να κάνω παιρετέρω συστάσεις. Ο Alejandro είναι currently συγκατοικός μου. Αλλά η Jana έφυγε 5 μέρες μετά την αφιξή μου. Τη θέση της πήρε η Corina, για την οποία θα γίνει λόγος σε επόμενο post.

Στην Ξενιτιά

Σήμερα έχω συμπληρώσει έναν μήνα που βρίσκομαι μακριά απ'τη μάνα πατρίδα και παραδόξως συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρξε στιγμή τις περασμένες 30 μέρες που να τη νοστάλγησα. Όχι, ψέματα. Ίσως να πεθύμησα λίγο το Freddo Capuccino και τη μάρκα των τσιγάρων μου που εδώ δεν υφίστανται. Μα τι να γίνει.. Αυτά έχει η ξενιτιά.

Η ξενιτιά, λοιπόν, δεν με χαλάει καθόλου. Η τετριμμένη μοναξιά μου, η οποία δεν μ'εγκατέλειψε ποτέ, τώρα έχει μετατεθεί μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα πάνω στην υδρόγειο. Όπως είχα πει και στην κα Μαρία μια μέρα (Κα Μαρία, ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΑΣΑ. ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΩ ΤΗΛ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΝΟ ΜΟΝΕΥ > ΝΟ ΗΟΝΕΥ) : ''Α μπα, δεν με φοβίζει η μοναξιά στην ξενιτιά. Ίσα - ίσα νομίζω θα είναι καλύτερου είδους μοναξιά .. Πώς να το θέσω? Πιο εξωτική, maybe? '' Και όντως, σωστά το πρόβλεψα.

Ιδού, λοιπόν, πέντε μοναχικά, μελαγχολικά, μίζερα, αλλά άκρως ΕΞΩΤΙΚΑ δειλινά στη νοτιοδυτική Ισπανία.

Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia [Madrid 2nd day]

Shadows in Madrid

The Wonderful Journey of Nils Holgerssons

Θα πρέπει να ήμουν μικρότερη από 6 χρονών όταν έφαγα κόλλημα με τις περιπέτειες του Nils Holgerssons. Η εικόνα του μικρού Nils πάνω στην ιπτάμενη χήνα, να διασχίζει τους ουρανούς, να περνάει πάνω από απέραντους κάμπους, ποτάμια, ρυάκια, αγροτόσπιτα, και να συνεχίζει ακούραστα το ταξίδι του προς το άγνωστο, με είχε συναρπάσει τόσο πολύ που είχα φτάσει σε σημείο να παίρνω μαζί μου αυτό το παραμύθι όπου κι αν πήγαινα. Δεν βαριόμουν ποτέ όσες φορές κι αν διάβαζα αυτό το παραμύθι, όσες φορές κι αν έβλεπα τις υπέροχες εικόνες που συνόδευαν το κείμενο.
Και τώρα, σήμερα, που αισίως έχω φτάσει τα 22, και είμαι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου, συνειδητοποιώ πόσο ευάλωτοι, πόσο πεπερασμένοι και προσωρινοί είμαστε όλοι μας. Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε λίγο καιρό η γιαγιά μου, η μόνη εν ζωή από όλους τους παππούδες μου, δεν θα υπάρχει. Γνωρίζω πως σε λίγο καιρό, θα την ακολουθήσουν και οι γονείς μου, οι φίλοι και οι γνωστοί μου. Και πως μια μέρα θα χαθώ και εγώ. Επ αόριστον. Δεν ξέρω πόσο και σε ποιους θα στοιχίσει η απουσία μου. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι εμένα μου στοιχίζει από τώρα η μελλοντική απουσία μου. Προς το παρόν, κοιτάζω τα πράγματα γύρω μου και αισθάνομαι μια ακαταμάχητη ανάγκη να τα προσέξω, να τα παρατηρήσω, να τα εξευρενήσω, να τους δώσω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σημασία, διότι σκέφτομαι, every single time, πως ο αριθμός των ευκαιριών που θα μου δωθούν είναι συγκεκριμένος και πως μου είναι αδύνατον να καθορίσω το πόσο στενό είναι το χρονικό περιθώριο που υπάρχει.
Όσο, λοιπόν θα βρίσκομαι σε αυτή την πλευρά της όχθης, θέλω να ξέρετε ότι αγαπώ όλους και όλα όσα βρίσκονται εδώ. Ότι είστε όλοι όμορφοι και σημαντικοί. Και ότι ακόμη κι αν περάσω απέναντι, ποτέ δεν θα σας ξεχάσω. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την ομορφιά σας. Την ομορφιά που είδαν, άκουσαν, μύρισαν, γεύτηκαν και άγγιξαν οι αισθήσεις μου τα τελαυταία 22 χρόνια. Σας είμαι ευγνώμων. Παρακαλώ, μην με ξεχάσετε. Μην με ξεχάσετε όταν θα με χάσετε.

Conquest

Όσο απίστευτο κι αν μου φαίνεται, αυτό που ζω είναι αληθινό. Η πινέζα που δείχνει σε ποιο γεωγραφικό μήκος και πλάτος τοποθετούμαι κάθε φορά στο χάρτη, τώρα έχει καρφωθεί πάνω στην Ισπανία, τη χώρα των nachos, των tapas, της παέγια, των μενόμενων ταύρων και των γενναίων ταυρομάχων, του κόκκινου πανιού, του κόκκινου γαρύφαλλου στο αυτί των ακαταμάχητων Ισπανίδων, του κόκκινο του πάθους και του λάθους, του αισθησιακού flamengo, της κιθάρας και της κλακέτας, της Carmen, του Δον Κιχώτη, του Picasso, του Dali, του Goya, του Joan Miro, του Jose Maria Lopez, του Julio Gonzalez, του Frederico Garcia Lorca, του Pablo Neruda, του Tirso de Molina, του Pedro Almodovar, του Antoni Gaudí, and so on ..
Πως λοιπόν να μην βάζω στο repeat το τραγούδι ''Conquest'' των White Stripes, τις ώρες που περιπλανιέμαι στους δρόμους της φωτεινής Μαδρίτης, ανάμεσα από κτίρια με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον, μνημεία που δεν σου πάει η καρδιά να προσπεράσεις χωρίς να τα φωτογραφίσεις, και δίπλα σε χαμογελαστούς ανθρώπους που πάντα έχουν διάθεση να σε εξυπηρετήσουν, περισσότερο κι απ'όσο χρειάζεσαι???

Espana, I'm just another conquest of yours!

Lost in Translation

• Συνομιλία με τον Ταξιτζή που με μετέφερε στο hostel μου από το αεροδρόμιο
  

Εύα : Hi, do you speak English?
T: Inglais?? No no! Donde veux siano mucho arriba benne?
Eva : Sorry, no ablo Espanol!
T: La koukaracha chikita, volare cantare de sienos las nochas …
Eva: Look at this address (βγάζω από τη τσάντα το χαρτί που είχα σημειωμένη τη διεύθυνση του ξενοδοχείου και του τη δείχνω)
T: aaaa vale vale…vamos!
Eύα: merci .. hmmm … thank you … eeee … gracias!!! ( ουφ!)

• Συνομιλία με τη Receptionist του hostel

Εύα: Goodmorning!
R: Hola!
Εύα: Do you speak English?
R: No! Que sera sera.. besame ! Besame mucho! Donde les stadion caracas maria la del barrio ..
Εύα: I don’t understand .. scuza .. ee … disculpa! I’d like to stay 2 days! Ok? 2! (κάνω με το χέρι μου το σύμβολο της νίκης ..)
R: aah .. vale vale (αρχίζει να παίρνει μπρος)
Εύα: How much does it cost?
R: Que???
Εύα: (παύση – τρίβω μέσο με παράμεσο κι αντίχειρα)
R: Quatro cinque! ( or something like that …)
Εύα: Sorry .. Perdona me .. ( Να ναι καλα η Madonna που το ‘’Sorry’’ το λέει σε κάποια φάση και στα ισπανικά στο ομώνυμο τραγούδι της) No ablo Espanol!
R: (παύση .. ψάχνει νευρικά χαρτί και στυλό για να μου το ζωγραφίσει, αφού δεν την παίρνει να το πει με δικά της λόγια ..)
Eύα: Ninety?!? (εκπλήσσομαι δυσάρεστα) Ενενήντα να ‘ναι οι ώρες σου, μωρή ηλίθια!
R: Que??
Εύα: Nada .. Nada … Buenos Dias .. Bye! .. Exmm.. Adios!
R: Adios, adios! (κάνει χαμογελαστή και ξεκρεμάει το κλειδί με το νούμερο 24 απ’το ράφι)