"I know things..."

You can...

Οι πρώτες 5 1/2 ώρες ενός συναρπαστικού ταξιδιού

15 ώρες σε ένα πλοίο δεν περνάνε εύκολα. 15 ώρες στο πλοίο περνάνε ακριβώς μετά από 15 ώρες. Δεν είναι λίγες. Ιδίως όταν ταξιδεύεις μόνος, όπως ταξίδευα εγώ εχτές και που προσπάθησα με το παραπάνω να κάνω τις ώρες να περάσουν όσο το δυνατόν πιο ανεπαίσθητα. Αρχικά, έπιασα εγώ και το περιοδικό μου μια θέση στο σαλόνι του πλοίου, όπου λίγο αργότερα προστέθηκε στην παρέα μας ένα freddo σε μεγάλο ποτήρι. Καθώς το περιεχόμενο του ποτηριού λιγόστευε, λιγόστευαν και οι αδιάβαστες σελίδες του περιοδικού, συμπεριλαμβανομένων και των σελίδων με τις διαφημίσεις. Όταν περιοδικό και freddo εξαντλήθηκαν, μεταφέρθηκα στην καμπίνα μου για να διαβάσω μια 2^η φορά σε διαφορετικό περιβάλλον και στάση σώματος τα άρθρα που βρήκα ενδιαφέροντα. Αφότου έγινε κι αυτό, στάθηκα πίσω από το φινιστρίνι, μισοκρυμμένη πίσω από κάτι banal κουρτίνες, παρατηρώντας απαρατήρητη αμέριμνους συνεπιβάτες να ανεβοκατεβαίνουν τα decks και να πηγαινοέρχονται στο κατάστρωμα. Θεώρησα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για φωτογράφιση κάποιων εξ αυτών που εμφάνιζαν ένα, κάποιο ενδιαφέρον. Έπειτα από 103 λήψεις, 99 εκ των οποίων πετάχτηκαν σήμερα στον κάδο με τα άχρηστα, έκλεισα τη φωτογραφική κι αποφάσισα κι εγώ να βγω έξω να σουλατσάρω ασκόπως στο κατάστρωμα.

(Μία εκ των τεσσάρων που -παρά τρίχα- επέζησε της μαζικής διαγραφής)

3 βραχονησίδες, 5 τσιγάρα, 2 κλήσεις και 40 κύματα αργότερα ξαναβρέθηκα μέσα, αποφασισμένη να καταναλώσω τροφή και νερό, διότι πεινούσα και διψούσα. Αν δεχτούμε ότι ένα κανονικό γεύμα, με κανονικής ταχύτητας μάσηση της τροφής, διαρκεί περίπου 20 λεπτά, είχα αυτομάτως εξασφαλίσει 1 τρόπο για να περάσουν τα 20 –περίπου- επόμενα λεπτά. Αφότου πέρασαν κι αυτά, κοίταξα το ρολόι το οποίο με πληροφόρησε πως εχαν απομείνει 10 ώρες μέχρι την αποβίβαση. Ok. «Την ουρά τη φάγαμε, μας απέμεινε το υπόλοιπο κορμί, πατριώτη», σκέφτηκα. Είναι προφανές ότι θα μπορούσα να ξεκινήσω έναν, κάποιον διάλογο, με κάποιον ή κάποια ελκυστικό/ή ή μη συνταξιδιώτη/ισσα, κατά προτίμηση ελκυστικό συνταξιδιώτη, όμως απέρριψα αυτή την ιδέα (αρκετές φορές) κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου ταξιδιού, διότι ήθελα να αποφύγω εκείνο το ενοχλητικό αίσθημα της αμηχανίας, ή μάλλον δυσφορίας, κατά τη διάρκεια αναζήτησης και άρθρωσης της πρώτης ατάκας . Είναι μια πρόκληση η α’ ατάκα, που δεν έχω πλέον κέφι να δεχτώ. «Από δω και στο εξής ας αναλάβω εγώ την ευθύνη για τη β΄ ατάκα, έτσι για αλλαγή», σκέφτηκα. Προς αναζήτηση μιας ..β' ατάκας (ή και όχι), ξανάπιασα μια θέση στο σαλόνι, αυτή τη φορά χωρίς την παρέα του περιοδικού, αφού το είχα αφήσει πάνω στο κρεβάτι της καμπίνας, για να δηλώσω σε τυχόν νέες αφίξεις στην καμπίνα ότι το κρεβάτι αυτό το προλάβαν άλλοι, καθώς επίσης, γιατί δεν μπορούσα να περιφέρομαι από τη μία έως την  άλλη άκρη του πλοίου, κατά μήκος και κατά πλάτος, με ένα επιπρόσθετο βάρος στην τσάντα μου. Κάθισα, λοιπόν, σταυροπόδι κι άρχισα να ρίχνω κλεφτές ματιές στην τηλεόραση, που πότε έχανε (argh!), πότε έβρισκε (yay!)  και πότε ξανάχανε [(argh!) x 2] σήμα, ενώ παράλληλα προσπαθούσα να τεστάρω τις γνώσεις μου στα αγγλικά, παρακολουθώντας τη συνομιλία μεταξύ ενός ζεύγους Αμερικανών στον λοξώς απέναντι καναπέ.. «Cool. Τα θυμάμαι ακόμη», σκέφτηκα. Ταυτόχρονα τσέκαρα το ρολόι, του οποίου ο δείκτης ο μακρύτερος  είχε την ευγενή καλοσύνη να έχει μετακινηθεί κατά π rads.

Είχε πια σκοτεινιάσει για τα καλά, όταν θυμήθηκα ότι είχα στην τσάντα μου καραμέλες sugar-free με γεύση εσπεριδοειδή. Διάλεξα μια πορτοκαλί με γεύση πορτοκάλι, και ξεκίνησα να την πιπιλάω. Όχι όμως για πολύ…

(TO BE CONTINUED)

The Touch

Let's have a look on one of the most widely recognised images in the history, Michelangelo's "Creation of Adam" (1511). God is depicted as an elderly bearded man wrapped in a swirling cloak while Adam, on the lower left, is completely naked. God's right arm is outstretched to impart the spark of life from his own finger into that of Adam, whose left arm is extended in a pose mirroring God's, a reminder that man is created in the image and likeness of God (Gen 1:26). Another point is that Adam's finger and God's finger are not touching. It gives the appearance that God, the giver of life, is reaching out to Adam and Adam is receiving.

The "Creation of Adam", as one of the most well-known and famous artworks of all time, has been the subject of a number of references and parodies. Many of these parodies substitute different characters for God, Adam, or both. Let's now have a look on some of those, and try to capture the (ironic) implication that lies in each of them. I've found and collected only those which are focused on the "touch" part. Or should I say "almost touch"?

"Actually, it's not only one pencil that gave life to this Adam. It's two!"

"Obviously, a man's sperm can be as life-giving as a God's hand"

"... 'Cause everytime we touch, I get this feeling.. And everytime we kiss, I swear I could fly..."

"I guess we all agree that money is ..goOd!"

"Just a ...door away!"

"Just a ...click away!

"Man -VS- Robot. When a creature can be smarter than its creator, the distribution of the power roles becomes a confusing process."

Open palm: "I desperately need your help! I'm hopeless!"
3rd finger-indicating palm: "I couldn't really say I'm sorry that I can't give you more than this!"

Open palm from above: " Fair enough...I will make it on my own, you bastard!"

Come closer...

A Secret Place

Today is Sunday the 9th of January 2011.

Every Sunday is a lazy Sunday.

Having nothing to do or worry about,

I'm strolling around with no purpose,

looking for... "A Secret Place".

The Dark Side of the Lens

"I never set out to become anything in particular, only to live creatively and push the scope of my experience for adventure and for passion [...] If I only scrape a living, at least it’s a living where I’m scraping... If there’s no future in it, this is a present worth remembering."

Beautiful.

DARK SIDE OF THE LENS

Tokyo Hotel Story by Nathalie Daoust

Με το τελευταίο της project, "Tokyo Hotel Story" η Καναδή φωτογράφος Nathalie Daoust, συνεχίζει την εξευρένησή της στη γυναικεία σεξουαλικότητα και στην ανατροπή των στεροτύπων των φύλων. Περνώντας αρκετούς μήνες στο Alpha In, ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Ιαπωνίας, η Daoust φωτογράφισε 39 γυναίκες στα ιδιαίτερα δωμάτιά τους, τριγυρισμένες από τον εξειδικευμένο εξοπλισμό και φορώντας τα διακριτικά ρούχα που υποδηλώνουν το επάγγελμά τους.

"Σ'αυτή τη σειρά φωτογραφιών κατέγραψα γυναίκες όλων των ηλικιών στον ρόλο της "Αφέντρας-Ερωμένης". Σκοπός μου είναι να δώσω μια διαφορετική οπτική της γυναίκας ως κυρίαρχου όντος, η οποία έρχεται σε σύγκρουση με την ιαπωνική εικόνα της θηλυκότητας, όπου οι γυναίκες ήταν και εξακολουθούν να είναι παθητικές καλλονές."

Η Daoust πιστεύει πως υπάρχουν ακόμη αναρίθμητες προκλήσεις αναφορικά με την αντιμετώπιση των βαθιά ριζωμένων στερεοτύπων των δύο φύλων, όχι μόνο στην Ιαπωνία, αλλά και ανά τον κόσμο. Το έργο της βοηθά να ανασκάψει πέρα από τα ταμπού, ενώ ταυτόχρονα προβάλλει την καθολική ανθρώπινη επιθυμία απόδρασης από την πραγματικότητα και δημιουργίας ενός φανταστικού κόσμου, ο οποίος συχνά ταλαντεύεται μεταξύ ονείρου, πραγματικότητας και διαστροφής.

Πλαίσιο και περιβάλλον είναι τόσο σημαντικά για την Daoust, που φωτογράφισε τα 26 άδεια δωμάτια τρισδιάστατα, ώστε να δώσει στον θεατή την αίσθηση ότι βρίσκεται εκεί. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά φωτογραφιών που υπογραμμίζουν το πάθος της Daoust για το υπερρεαλιστικό και το αισθησιακό, και που φωτίζουν τις βαθύτερες σκιές όχι μόνο της θηλυκότητας, αλλά της ανθρώπινης σεξουαλικότητας εν γένει.

Αν πατήσεις εδώ, θα μεταφερθείς επί τόπου στα 3D "απόκρυφα" δωμάτια.
Αν πατήσεις εδώ, θα έχεις την ευκαιρία να διαβάσεις μια ενδιαφέρουσα και ίσως διαφωτιστική συνέντευξη της καλλιτέχνιδος.

Human Patterns by Claudia Rogge

O Claudia Rogge είναι ένας Αυστριακός φωτογράφος/καλλιτέχνης που έχει εμμονή με τα μοτίβα... Αλλά όχι οποιαδήποτε μοτίβα, π.χ. florar ή τύπου wallpaper, αλλά τα ανθρώπινα μοτίβα. Στα έργα του συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό ανθρώπων που φαινομενικά δείχνουν πανομοιότυποι, ντυμένοι, χτενισμένοι και τοποθετημένοι στον χώρο με ίδιο ή παρόμοιο τρόπο. Ωστόσο, μια πιο προσεκτική ματιά αρκεί για να διαπιστώσει κανείς ότι κάθε άτομο είναι διαφορετικό στην υφιστάμενη θέση του. Η συνεισφορά του Photoshop στο τελικό αποτέλεσμα, είναι, επίσης, κάτι που μπορεί να διαπιστωθεί σε ορισμένες περιπτώσεις.

Δυστυχώς, το έργο εκεινο που με σύστησε στον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, (Infiniteness), και το οποίο επιδιώκει με τρόπο παραστατικό και κάτι περισσότερο από προκλητικό να αναπαραστήσει τον Παράδεισο, την Κόλαση, και το Καθαρτήριο με τον τρόπο που τα είχε οραματιστεί και ορίσει ο Δάντης στο ομώνυμο έργο του, δεν διατίθεται στο διαδίκτυο.

Breathe

Can you hear me Major Tom?

"Space Oddity"

Ground Control to Major Tom
Ground Control to Major Tom
Take your protein pills
and put your helmet on

Ten

Nine

Eight

Seven

Ground Control to Major Tom

Six

Five

Four

Commencing countdown,
engines on

Three

Two

One

Check ignition

[Liftoff]

and may God's love be with you


This is Ground Control
to Major Tom
You've really made the grade
And the papers want to know whose shirts you wear
Now it's time to leave the capsule
if you dare

This is Major Tom to Ground Control
I'm stepping through the door
And I'm floating
in a most peculiar way
And the stars look very different today

For here
Am I sitting in a tin can
Far above the world
Planet Earth is blue
And there's nothing I can do

Though I'm past
one hundred thousand miles
I'm feeling very still
And I think my spaceship knows which way to go
Tell my wife I love her very much
she knows

Ground Control to Major Tom
Your circuit's dead,
there's something wrong
Can you hear me, Major Tom?
Can you hear me, Major Tom?
Can you hear me, Major Tom?
Can you....

Here am I floating
round my tin can
Far above the Moon
Planet Earth is blue
And there's nothing I can do.

(O πλανήτης Γη είναι μπλε, και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό.. L.O.L)

Photo Break

(Spanish Civil War) Falling Soldier - Robert Capa

[1936]

Photo Break - At Last!

Ralph Eugene Meatyard
Untitled (Boy in Old Man's Mask with Doll)
c. 1960

Dream a little dream of me

My favourite photograph so far

Place: Huelva, South Spain
Time: Saturday 23.05.09
Category: Abandoned

Please release me and let me go

Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.

Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.

Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.

Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.

Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.

Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.

Please release me and let me go.
Please release me and let me go.
Please release me and let me go.

Otherwise somebody is gonna get hurt

Going home

26/04/09
Youth hostel,
Δωμάτιο Νο 18,
Κρεβάτι 4 (το κρεβάτι 1 & 2 άδεια, το 3 κατειλημμένο από μια Εστονέζα που προσποιείται ότι κοιμάται για να αποφύγει τις συστάσεις)
Lagos, Portugal

Συμπέρασμα :
Απ’ όλη τη διαμονή μου στην Ισπανία αυτό που κατάλαβα είναι ότι ΔΕΝ υπάρχει πιο όμορφη χώρα (τουλάχιστον απ’ αυτές που έχω δει ως τώρα) από την Πορτογαλία.
Σήμερα, από το Lagos βρέθηκα στη Sagres, το νοτιότερο σημείο της Πορτογαλίας.



Η φυσική ομορφιά αυτού του τόπου δεν περιγράφεται με λόγια. Ο άνεμος λυσσομανούσε. Έβλεπα από ψηλά τα ξεσηκωμένα κύματα του Ατλαντικού να ορμάνε στις απότομες, πανύψηλες, σχεδόν απόκοσμες βραχώδεις εκτάσεις. Ιδανικό μέρος για να γυριστεί ταινία τρόμου αυτό. Ανέβηκα σε ένα ύψωμα 50 μέτρων ή και παραπάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Προχωρούσα αγκομαχώντας και βαριανασαίνοντας, προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου, γιατί ο άνεμος δεν αστειευόταν. Βρισκόμουν πολύ κοντά στο χείλος του γκρεμού, και δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα κατάφερνα να υπερνικήσω την ένταση του αέρα. Δεν ήμουν καν σίγουρη αν ο αέρας θα δυνάμωνε ακόμη περισσότερο με το πέρασμα της ώρας. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν ότι θα αντιστεκόμουν σθεναρά για ώρα. Για όση ώρα τα 60 kg του σώματός μου θα ήταν ικανά να τα βάλουν με τον άνεμο.. που καθόλου δεν αστειευόταν. Σφύριζε, βούιζε, τσίριζε, βρυχιόταν, ηρεμούσε για δευτερόλεπτα και μετά ξανάρχιζε πάλι…


Μπήκα μέσα στο κάστρο Fortaleza. Ένα κάστρο χτισμένο τον 16ο αιώνα, το οποίο εξυπηρετούσε πολεμικούς σκοπούς. Τοποθετημένο πάνω στο βουνό με θέα ολάκερο τον Ατλαντικό, χρησίμευε ως παρατηρητήριο. Σε περίπτωση που εχθρικό καράβι αχνοφαινόταν στον ορίζοντα, ξεκίναγε το .. κοντσέρτο των πολυβόλων. Εξού και τα κανόνια στη δυτική οροφή του κάστρου.



Στην εσωτερική πλευρά του κάστρου (ας το πούμε οχυρό καλύτερα, για να καταλαβαινόμαστε) υπήρχε ένα τεράστιο κομμάτι γης. Έρημο, μοναχικό, σχεδόν τρομακτικό. Φυτά τροπικού κλίματος (που ούτε τα μισά είδη απ’ αυτά δεν έχω ξαναπετύχει) και μικρού μήκους κάλυπταν την απέραντη έκταση. Κατά μήκος του χείλους του γκρεμού υπήρχαν στενά δρομάκια για τους διαβάτες. Ξεκίνησα να προχωράω. Στην αρχή μου άρεσε τόσο πολύ που φαντάστηκα τι ωραία που θα ήταν αν είχα ένα σπίτι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Μετά από καμιά 100ρια βήματα σκέφτηκα : ‘’Τι ηρεμιστικά που είναι εδώ πέρα! ‘’ Προς το τέλος της διαδρομής που ο άνεμος δυνάμωσε περισσότερο από ποτέ, και μόλις 5 μέτρα με χώριζαν από το χείλος του γκρεμού, σκέφτηκα : ‘’ Ελπίζω να μην είναι αυτή η τελευταία μου μέρα. Αν και είναι όμορφος τόπος να δει κανείς για τελευταία φορά... ‘’



Ήμουν μόνη μου. Αν μου συνέβαινε το οτιδήποτε, δεν υπήρχε κοντά μου ένα τρίτο χέρι να κρατηθώ. ‘’Μου λείπει η συντροφικότητα’’, σκέφτηκα … ‘’Την έχω ανάγκη’’ .. ‘’Θέλω κάποιος να είναι ο σύντροφός μου’’.
Αλλά γι α την ώρα ήμουν μόνη μου ..και όφειλα να επιβιώσω. Η ισορροπία μου είχε αρχίσει από ώρα να τα χάνει. Αλλού πατούσα κι αλλού παραπατούσα. Δεν όριζα εγώ τα βήματά μου. Ο άνεμος αποφάσιζε τι κατεύθυνση θα πάρω.
‘’ Θέλω να φύγω από δω ‘’ …
Έφυγα. Διάλεξα έναν ασφαλέστερο δρόμο στο γυρισμό. Είχα μια ώρα στη διάθεσή μου πριν να ‘ρθει το λεωφορείου του γυρισμού.
Κάθισα σε μια καφετέρια με κίτρινες πλαστικές καρέκλες, και θέα την ονειρική παραλία ‘’Mareta’’.
Ανακάτεψα τον cappuccino για να εξαπλωθεί η ζάχαρη. Άναψα τσιγάρο. Κοίταξα μπροστά μου τον ρυτιδιασμένο Ατλαντικό. Όλα ήταν ήρεμα τώρα. Ο άνεμος είχε ρίξει τους τόνους του. Ή τουλάχιστον δεν μ’ έπιανε εκεί που είχα καθίσει.

Το αντικείμενο του πόθου

Let's see what's gonna happen tomorrow at 6 p.m. ... I'm curious to see if I feel that moment as much uncomfortably as I'm expecting so. That's rediculous. But I can't avoid it for ever, just because of those stupid, childish fears.

Well..Fuck Photography!

Η μία χειρότερη από την άλλη για την ώρα. Απογοήτευση. Θέλει έρευνα, χρόνο, κόπο και αφοσίωση για να πετύχει.

All I do is observe you