Ρίχνω μια ματιά μέσα και βλέπω ένα τεράστιο πλήθος ατόμων να έχουν σχηματίσει ένα κύκλο γύρω από κάτι. Αρχίζω να αναρωτιέμαι τι ακριβώς μπορεί να υπάρχει στο κέντρο του κύκλου. Για μια στιγμή υπέθεσα ότι επρόκειτο για ληστεία και ότι κάποιος απ' τους κακοποιούς παραφέρθηκε και πυροβόλησε κάποιον.. Υπάλληλο ή πελάτη. Δεν κρατήθηκα. Έκανα μερικά ακόμη βήματα προς τα μπρος, περνώντας το κατώφλι της εισόδου. Τώρα είμαι μέσα. Πλησιάζω αργά και σταθερά το συνωστισμένο πλήθος. Μια γυναίκα φώναζε απελπισμένα : '' Χριστέ μου! Χριστέ μου! Παναγία μου! Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτο! '' Ήταν σε άθλια κατάσταση. Τα μαλλιά της είχαν ανακατωθεί, το πρόσωπό της είχε χλωμιάσει και η ψυχραιμία της την είχε εγκαταλείψει. Ολοκληρωτικά. Έδειχνε σαν να είχε χάσει κάθε έλεγχο και αυτοσυγκράτηση. Τέτοια ήταν η απόγνωσή της, που ξέχασε να κρατήσει τα προσχήματα που όλοι κρατάμε σε δημόσιους χώρους, γιατί απλούστατα είναι άβολο να γίνεσαι θέαμα.
''Ας μη βιαστώ να την κρίνω'', σκέφτηκα .. ''Ας δω πρώτα τι βρίσκεται στο κέντρο του κύκλου''.. Προχώρησα προς το πλήθος, μπήκα σε αυτό, έσπρωξα και σπρώχτηκα, μέχρι που βρέθηκα ενώπιον της αιτίας που γύρευα για να αναθεωρήσω την α' εντύπωση που μου δωσε η πανικόβλητη κυρία. Στο πάτωμα βρισκόταν ξαπλωμένος ένα άντρας γύρω στα 60. Το σώμα του σπαρταρούσε σαν σώμα χρυσόψαρου που ξεπήδησε απ'τη γυάλα. Έμοιαζε να έχει χάσει επαφή με το περιβάλλον. Η ματιά του δεν πρόβαλλε καμία αντίδραση σε όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του. Τα αυτιά του δεν συλλάμβαναν τις διάχυτες φωνές που τον είχαν περικυκλώσει.
''Με ακούτε?''
''Καλέ, ακόμα να έρθει το ασθενοφόρο?''
''Κάντε σας παρακαλώ χώρο, απομακρυνθείτε απ'τον άνθρωπο!''
''Αναπνέει?''
'' Έχει σφυγμό?''
''Υπάρχει κανένας γιατρός? Γιατρός κανένας???''
''Παναγία μου! Χριστέ μου! Χριστέ μου, βοήθα μας!''
''Καλέ χριστιανή, πήγαινε δίπλα στον άντρα σου! Τι κάθεσαι και φωνάζεις?''
Τα λεπτά περνούσαν. Έστρεψα το βλέμμα μου προς την είσοδο να δω αν μπαίνει κανένα φορίο. Καμιά μάσκα οξυγόνου. Κάποιος με άσπρη μπλούζα, έστω!
Όμως δεν είδα κανέναν. Μα γιατί αργούν τόσο? Γιατί δεν τρέχουν πιο πολύ? Γιατί περιμένουν να ανάψει το πράσινο? Γιατί δεν ανεβάζουν την ένταση της σειρήνας? Για το Θεό! Ασθενοφόρο είναι! Έχει προταιρεότητα!
Πρώτη φορά συνειδητοποίησα πόση σημαντικά μπορεί να είναι τα 5 λεπτά, τα 3, τα 2, το 1 ..
'' Περιμένετε ένα λεπτό '', είπα το περασμένο βράδυ στο τηλέφωνο όταν με ρώτησαν τι θα ήθελα να παραγγείλω. Ήμουν ανάμεσα σε ψαρονέφρι και κοτόπουλο φούρνου. Και ήθελα τον χρόνο μου για να καταλήξω.
'' Κάντε 5 λεπτά διάλειμμα. 5, έτσι? Ένα τσιγάρο, γιατί έχουμε πολλά να πούμε ακόμη'', είπε ένα μεσημέρι στη σχολή ο καθηγητής της Χρηματοοικονομική Δοιήκησης.
'' You've got 10 more minutes to finish the test '', είπε ο επιτηρητής στην αίθουσα που έδινα Proficiency. Όλη η αίθουσα θορυβήθηκε.
Στο μεταξύ, στην τράπεζα συνέχισαν να συρρέουν πελάτες. Έβγαζαν από το μηχάνημα αριθμό προταιρεότητας, έριχναν μια ματιά στο πλήθος και μετά στο ..πάτωμα και συνέχιζαν τη δουλειά τους.
''Θα ήθελα να πάρω ένα στεγαστικό δάνειο'', ακούστηκε κάποιος να λέει στο γραφείο υπαλλήλου που απείχε μόλις 2 μέτρα απ'τον ξαπλωμένο άνδρα.
Στα ταμεία οι συναλλαγές γίνονταν με τους συνήθεις ρυθμούς. ''435 '', έγραφε η ένδειξη στην οθόνη. Πολύ σύντομα, άλλαξε σε ''436'' .. Κάποια στιγμή, το ειδοποιητήριο καμπανάκι ήχησε διαδοχικά. '' Το 437? Ο κύριος με το 437?? '' Μπορεί να ήταν κάποιος που πετάχτηκε να πάρει τσιγάρα. Μπορεί να ήταν κάποιος που δέχτηκα ένα επείγον τηλεφώνημα και έπρεπε να φύγει πριν να έρθει η σειρά του. Ή μπορεί να ήταν ο άνδρας εκείνος .. που δεχόταν ταυτόχρονο κάλεσμα από έναν Κύριο πιο ανυπόμονο απ'τον ταμεία ..
''438''
.....................
Είδα το σώμα του να συσπάται λίγο ακόμα. Αυτή τη φορά πιο αδύναμα, πιο άτονα, πιο αραιά .. Κόντευε να αποδεχτεί την ήττα του. Κόντευε να παραδωθεί.
Άκουσα να βγάζει έναν άναρθρο ήχο, να παίρνει μια πνιχτή, δειλή και άτολμη εισπνοή ..
Κάνε λίγη υπομονή. Κρατήσου λίγο ακόμα. Τώρα θα έρθουν και θα σε σώσουν. Περίμενε.
Τόσες φορές έκανες υπομονή. Κρατήθηκες να μην τελειώσεις στο κρεβάτι με τη γυναίκα σου, για να παρατείνεις την ηδονή της, περίμενες στην αίθουσα αναμονής να γεννηθεί το παιδί σου, στήθηκες τόσες ώρες σε ουρές του ΙΚΑ, των super-market, του check-in της Ολυμπιακής, της τράπεζας σήμερα! .. Και τώρα δεν μπορείς να περιμένεις λίγα λεπτά??? Λίγα λεπτά μόνο. 5! Μπορεί και 2! Μείνε... Μείνε .. Μείνε μαζί μου. Μείνε μαζί μας. Μείνε εδώ.
Κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Βγήκα στο δρόμο, στον αέρα.. Δεν άντεξα να δω παραπάνω. Περπάτησα. Χωρίς συγεκριμένη κατεύθυνση.
Κανα-δυό ώρες αργότερα έμαθα από μία υπάλληλο της τράπεζας ότι τελικά έφυγε .. Μεταφερόμενος σε σκεπασμένο φορείο ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου