Θα πρέπει να ήμουν μικρότερη από 6 χρονών όταν έφαγα κόλλημα με τις περιπέτειες του Nils Holgerssons. Η εικόνα του μικρού Nils πάνω στην ιπτάμενη χήνα, να διασχίζει τους ουρανούς, να περνάει πάνω από απέραντους κάμπους, ποτάμια, ρυάκια, αγροτόσπιτα, και να συνεχίζει ακούραστα το ταξίδι του προς το άγνωστο, με είχε συναρπάσει τόσο πολύ που είχα φτάσει σε σημείο να παίρνω μαζί μου αυτό το παραμύθι όπου κι αν πήγαινα. Δεν βαριόμουν ποτέ όσες φορές κι αν διάβαζα αυτό το παραμύθι, όσες φορές κι αν έβλεπα τις υπέροχες εικόνες που συνόδευαν το κείμενο.
Και τώρα, σήμερα, που αισίως έχω φτάσει τα 22, και είμαι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου, συνειδητοποιώ πόσο ευάλωτοι, πόσο πεπερασμένοι και προσωρινοί είμαστε όλοι μας. Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε λίγο καιρό η γιαγιά μου, η μόνη εν ζωή από όλους τους παππούδες μου, δεν θα υπάρχει. Γνωρίζω πως σε λίγο καιρό, θα την ακολουθήσουν και οι γονείς μου, οι φίλοι και οι γνωστοί μου. Και πως μια μέρα θα χαθώ και εγώ. Επ αόριστον. Δεν ξέρω πόσο και σε ποιους θα στοιχίσει η απουσία μου. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι εμένα μου στοιχίζει από τώρα η μελλοντική απουσία μου. Προς το παρόν, κοιτάζω τα πράγματα γύρω μου και αισθάνομαι μια ακαταμάχητη ανάγκη να τα προσέξω, να τα παρατηρήσω, να τα εξευρενήσω, να τους δώσω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σημασία, διότι σκέφτομαι, every single time, πως ο αριθμός των ευκαιριών που θα μου δωθούν είναι συγκεκριμένος και πως μου είναι αδύνατον να καθορίσω το πόσο στενό είναι το χρονικό περιθώριο που υπάρχει.
Όσο, λοιπόν θα βρίσκομαι σε αυτή την πλευρά της όχθης, θέλω να ξέρετε ότι αγαπώ όλους και όλα όσα βρίσκονται εδώ. Ότι είστε όλοι όμορφοι και σημαντικοί. Και ότι ακόμη κι αν περάσω απέναντι, ποτέ δεν θα σας ξεχάσω. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την ομορφιά σας. Την ομορφιά που είδαν, άκουσαν, μύρισαν, γεύτηκαν και άγγιξαν οι αισθήσεις μου τα τελαυταία 22 χρόνια. Σας είμαι ευγνώμων. Παρακαλώ, μην με ξεχάσετε. Μην με ξεχάσετε όταν θα με χάσετε.
Και τώρα, σήμερα, που αισίως έχω φτάσει τα 22, και είμαι μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά στη ζωή μου, συνειδητοποιώ πόσο ευάλωτοι, πόσο πεπερασμένοι και προσωρινοί είμαστε όλοι μας. Γνωρίζω πολύ καλά ότι σε λίγο καιρό η γιαγιά μου, η μόνη εν ζωή από όλους τους παππούδες μου, δεν θα υπάρχει. Γνωρίζω πως σε λίγο καιρό, θα την ακολουθήσουν και οι γονείς μου, οι φίλοι και οι γνωστοί μου. Και πως μια μέρα θα χαθώ και εγώ. Επ αόριστον. Δεν ξέρω πόσο και σε ποιους θα στοιχίσει η απουσία μου. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι εμένα μου στοιχίζει από τώρα η μελλοντική απουσία μου. Προς το παρόν, κοιτάζω τα πράγματα γύρω μου και αισθάνομαι μια ακαταμάχητη ανάγκη να τα προσέξω, να τα παρατηρήσω, να τα εξευρενήσω, να τους δώσω όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σημασία, διότι σκέφτομαι, every single time, πως ο αριθμός των ευκαιριών που θα μου δωθούν είναι συγκεκριμένος και πως μου είναι αδύνατον να καθορίσω το πόσο στενό είναι το χρονικό περιθώριο που υπάρχει.
Όσο, λοιπόν θα βρίσκομαι σε αυτή την πλευρά της όχθης, θέλω να ξέρετε ότι αγαπώ όλους και όλα όσα βρίσκονται εδώ. Ότι είστε όλοι όμορφοι και σημαντικοί. Και ότι ακόμη κι αν περάσω απέναντι, ποτέ δεν θα σας ξεχάσω. Δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την ομορφιά σας. Την ομορφιά που είδαν, άκουσαν, μύρισαν, γεύτηκαν και άγγιξαν οι αισθήσεις μου τα τελαυταία 22 χρόνια. Σας είμαι ευγνώμων. Παρακαλώ, μην με ξεχάσετε. Μην με ξεχάσετε όταν θα με χάσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου