Στην Ξενιτιά

Σήμερα έχω συμπληρώσει έναν μήνα που βρίσκομαι μακριά απ'τη μάνα πατρίδα και παραδόξως συνειδητοποιώ ότι δεν υπήρξε στιγμή τις περασμένες 30 μέρες που να τη νοστάλγησα. Όχι, ψέματα. Ίσως να πεθύμησα λίγο το Freddo Capuccino και τη μάρκα των τσιγάρων μου που εδώ δεν υφίστανται. Μα τι να γίνει.. Αυτά έχει η ξενιτιά.

Η ξενιτιά, λοιπόν, δεν με χαλάει καθόλου. Η τετριμμένη μοναξιά μου, η οποία δεν μ'εγκατέλειψε ποτέ, τώρα έχει μετατεθεί μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα πάνω στην υδρόγειο. Όπως είχα πει και στην κα Μαρία μια μέρα (Κα Μαρία, ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΑΣΑ. ΘΕΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΣΑΣ ΠΑΡΩ ΤΗΛ, ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ ΝΟ ΜΟΝΕΥ > ΝΟ ΗΟΝΕΥ) : ''Α μπα, δεν με φοβίζει η μοναξιά στην ξενιτιά. Ίσα - ίσα νομίζω θα είναι καλύτερου είδους μοναξιά .. Πώς να το θέσω? Πιο εξωτική, maybe? '' Και όντως, σωστά το πρόβλεψα.

Ιδού, λοιπόν, πέντε μοναχικά, μελαγχολικά, μίζερα, αλλά άκρως ΕΞΩΤΙΚΑ δειλινά στη νοτιοδυτική Ισπανία.