''Un bocadillo con lomo y queso, por favor!''
Fiesta, τραγούδι, χορός και φαγητό τριγύρω. Περίμενε υπομονετικά να ετοιμαστεί το sandwich που παρήγγειλε, στριμωγμένη ανάμεσα σε πεινασμένο πλήθος. Κόσμος όλων των ηλικιών. Νέοι, γέροι, βρέφη, γονείς... Κοίταξε ανιχνευτικά τριγύρω. Μπόρεσε να διακρίνει ένα καροτσάκι και πάνω σε αυτό έναν άνθρωπο σε άθλια κατάσταση. Τραχειοτομή, ολική παράλυση. Ανάπνεε μέσω ενός ειδικού σωλήνα. Το καρότσι στο οποίο ήταν καθηλωμένος ήταν εξοπλισμένο με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας. Κουμπιά και στις 2 πλευρές που στηρίζονται τα χέρια. Το καθένα και για διαφορετικό σκοπό. Δίπλα του ο βοηθός του. Ένας νεαρός έγχρωμος άντρας. Ψηλός, όμορφος, καλοντυμένος. Παρήγγειλε μια coca-cola light για τον εργοδότη του. Η ακινησία απαιτεί προσεγμένη διατροφή.
Απέφυγε να κοιτάξει τον ανάπηρο άντρα, γιατί μπορεί να το παιρνε προσωπικά. Αλλά δεν απέφυγε να ρίξει ένα βλέμμα στον βοηθό. Το οποίο και ανταπέδωσε. Μετά το φαγητό, του πιασε κουβέντα. Ήταν αμερικάνος, αλλά δούλευε εδώ γι'αυτόν τον άτυχο άντρα, που η ζωή του δωσε χρήμα, αλλά του πήρε την ικανότητα της αυτοεξυπηρέτησης. Καταλήξανε να περπατάνε όλοι μαζί τον δρόμο του γυρισμού. Εκείνη, ο βοηθός, και το καρότσι.
Την προσκάλεσαν στο σπίτι τους για ένα ποτό. Ο ανάπηρος άντρας άρχισε να διηγείται την ιστορία του. Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο ήταν αρκετό για να χάσει την οικογένειά του και να πάθει την παράλυση που τον καταδίκασε σε ισόβεια καθήλωση. Με μεγάλο κόπο κατάφερνε να σχηματίζει τις λέξεις που χρειαζόντουσαν για να γίνει κατανόητος...Σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να εκφραστεί και παράλληλα να συγκρατήσει τα δάκρυα που ανέβαιναν στα μάτια του, άρχισε να βαριανασαίνει, να πνίγεται, να αγκομαχά.. Ο βοηθός του υπενθύμισε ότι θα πρέπει να αποφεύγει τις συγκινήσεις και τον οδήγησε στοργικά στο δωμάτιο του για να ξεκουραστεί.
Καθώς περίμενε τον βοηθό να διεκπεραιώσει το τελευταίο καθήκον της ημέρας, έριξε μια ματιά τριγύρω. Πορσελάνινα βάζα, κάδρα με φωτογραφίες από μια ''δίποδη'' εποχή, ακριβά σερβίτσια και μεταξωτά τραπεζομάντηλα διακοσμούσαν τον χώρο. Μια πόρτα έκλεισε.
Δεν πρόλαβε να αφήσει το ποτό της πάνω στο τραπέζι. Ο νεαρός άντρας την άρπαξε απ'το μπράτσο και την έφερε προς το μέρος του. Δεν είπε τίποτα. Απλά την κοίταξε με τρόπο έντονο και οικείο ταυτόχρονα, λες και τη γνώριζε χρόνια, λες και μπορούσε να επικοινωνήσει μαζί της και χωρίς λόγια. Ένιωσε την ανάσα του στο λαιμό της... Τα χείλη του πλησίασαν τα δικά της... Προσπάθησε να αντισταθεί αλλά ήταν αργά. Το φιλί του ήταν απελπισμένο, απαιτητικό και δψασμένο..Σχεδόν επιθετικό.
Σχεδόν την έσυρε σε ένα άλλο δωμάτιο. Ανάμεσα στις θορυβώδεις ανάσες κατάφερε να διακρίνει τον ήχο μιας ακόμη πόρτας να κλείνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου