Going home

26/04/09
Youth hostel,
Δωμάτιο Νο 18,
Κρεβάτι 4 (το κρεβάτι 1 & 2 άδεια, το 3 κατειλημμένο από μια Εστονέζα που προσποιείται ότι κοιμάται για να αποφύγει τις συστάσεις)
Lagos, Portugal

Συμπέρασμα :
Απ’ όλη τη διαμονή μου στην Ισπανία αυτό που κατάλαβα είναι ότι ΔΕΝ υπάρχει πιο όμορφη χώρα (τουλάχιστον απ’ αυτές που έχω δει ως τώρα) από την Πορτογαλία.
Σήμερα, από το Lagos βρέθηκα στη Sagres, το νοτιότερο σημείο της Πορτογαλίας.



Η φυσική ομορφιά αυτού του τόπου δεν περιγράφεται με λόγια. Ο άνεμος λυσσομανούσε. Έβλεπα από ψηλά τα ξεσηκωμένα κύματα του Ατλαντικού να ορμάνε στις απότομες, πανύψηλες, σχεδόν απόκοσμες βραχώδεις εκτάσεις. Ιδανικό μέρος για να γυριστεί ταινία τρόμου αυτό. Ανέβηκα σε ένα ύψωμα 50 μέτρων ή και παραπάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Προχωρούσα αγκομαχώντας και βαριανασαίνοντας, προσπαθώντας να κρατήσω την ισορροπία μου, γιατί ο άνεμος δεν αστειευόταν. Βρισκόμουν πολύ κοντά στο χείλος του γκρεμού, και δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα κατάφερνα να υπερνικήσω την ένταση του αέρα. Δεν ήμουν καν σίγουρη αν ο αέρας θα δυνάμωνε ακόμη περισσότερο με το πέρασμα της ώρας. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη ήταν ότι θα αντιστεκόμουν σθεναρά για ώρα. Για όση ώρα τα 60 kg του σώματός μου θα ήταν ικανά να τα βάλουν με τον άνεμο.. που καθόλου δεν αστειευόταν. Σφύριζε, βούιζε, τσίριζε, βρυχιόταν, ηρεμούσε για δευτερόλεπτα και μετά ξανάρχιζε πάλι…


Μπήκα μέσα στο κάστρο Fortaleza. Ένα κάστρο χτισμένο τον 16ο αιώνα, το οποίο εξυπηρετούσε πολεμικούς σκοπούς. Τοποθετημένο πάνω στο βουνό με θέα ολάκερο τον Ατλαντικό, χρησίμευε ως παρατηρητήριο. Σε περίπτωση που εχθρικό καράβι αχνοφαινόταν στον ορίζοντα, ξεκίναγε το .. κοντσέρτο των πολυβόλων. Εξού και τα κανόνια στη δυτική οροφή του κάστρου.



Στην εσωτερική πλευρά του κάστρου (ας το πούμε οχυρό καλύτερα, για να καταλαβαινόμαστε) υπήρχε ένα τεράστιο κομμάτι γης. Έρημο, μοναχικό, σχεδόν τρομακτικό. Φυτά τροπικού κλίματος (που ούτε τα μισά είδη απ’ αυτά δεν έχω ξαναπετύχει) και μικρού μήκους κάλυπταν την απέραντη έκταση. Κατά μήκος του χείλους του γκρεμού υπήρχαν στενά δρομάκια για τους διαβάτες. Ξεκίνησα να προχωράω. Στην αρχή μου άρεσε τόσο πολύ που φαντάστηκα τι ωραία που θα ήταν αν είχα ένα σπίτι σ’ αυτό ακριβώς το σημείο. Μετά από καμιά 100ρια βήματα σκέφτηκα : ‘’Τι ηρεμιστικά που είναι εδώ πέρα! ‘’ Προς το τέλος της διαδρομής που ο άνεμος δυνάμωσε περισσότερο από ποτέ, και μόλις 5 μέτρα με χώριζαν από το χείλος του γκρεμού, σκέφτηκα : ‘’ Ελπίζω να μην είναι αυτή η τελευταία μου μέρα. Αν και είναι όμορφος τόπος να δει κανείς για τελευταία φορά... ‘’



Ήμουν μόνη μου. Αν μου συνέβαινε το οτιδήποτε, δεν υπήρχε κοντά μου ένα τρίτο χέρι να κρατηθώ. ‘’Μου λείπει η συντροφικότητα’’, σκέφτηκα … ‘’Την έχω ανάγκη’’ .. ‘’Θέλω κάποιος να είναι ο σύντροφός μου’’.
Αλλά γι α την ώρα ήμουν μόνη μου ..και όφειλα να επιβιώσω. Η ισορροπία μου είχε αρχίσει από ώρα να τα χάνει. Αλλού πατούσα κι αλλού παραπατούσα. Δεν όριζα εγώ τα βήματά μου. Ο άνεμος αποφάσιζε τι κατεύθυνση θα πάρω.
‘’ Θέλω να φύγω από δω ‘’ …
Έφυγα. Διάλεξα έναν ασφαλέστερο δρόμο στο γυρισμό. Είχα μια ώρα στη διάθεσή μου πριν να ‘ρθει το λεωφορείου του γυρισμού.
Κάθισα σε μια καφετέρια με κίτρινες πλαστικές καρέκλες, και θέα την ονειρική παραλία ‘’Mareta’’.
Ανακάτεψα τον cappuccino για να εξαπλωθεί η ζάχαρη. Άναψα τσιγάρο. Κοίταξα μπροστά μου τον ρυτιδιασμένο Ατλαντικό. Όλα ήταν ήρεμα τώρα. Ο άνεμος είχε ρίξει τους τόνους του. Ή τουλάχιστον δεν μ’ έπιανε εκεί που είχα καθίσει.