Je suis malade

Τα μηνύματα που ακολουθούν ήταν καταδικασμένα από τη στιγμή που γράφτηκαν να μην φτάσουν ποτέ τον προορισμό τους.

Μήνυμα #1:
Ένα δύο τρία, δοκιμή...

Όταν πήγαινα Α' γυμνασίου στο καζούλειο είχα καθηγητή τον Βαρέλη. Με έλκυε με κάποιον τρόπο και για κάποιον λόγο. Κάνοντας κριτική σε μια έκθεσή μου μέσα στην τάξη, με χαρακτήρισε ''υπερευαίσθητη''. Την ίδια ώρα εσύ βρισκόσουν στη διπλανή αίθουσα και μπορεί να είχες Ζερβάκη.

(Αποθήκευση στα Πρόχειρα)

Τσιγάρο. Τουαλέτα. Λίγο zapping. Κλήση στην Ανθούλα. '' Η σύνδεση με τον συνδρομητή που καλέσατε δεν είναι εφφικτή.''

Μήνυμα #2:
Είσαι το πιο ενδιαφέρον και αστείο άτομο που γνώρισα ποτέ! Πώς είναι δυνατόν να έχεις την απαίτηση να μην σου ξαναμιλήσω ever? Γιατί έχεις μια τόσο μεγάλη απαίτηση από μένα? :'( Πώς είναι δυνατόν?

(Αποθήκευση στα Πρόχειρα)

Ανοίγω μια coke zero. Ήταν στην κατάψυξη για πάνω από μια ώρα και ξεχειλίζει με το άνοιγμα. Την τοποθετώ πάνω στο τασάκι. Το τασάκι καταβρέχεται. Ανάβω τσιγάρο. Εισπνοή. Εκπνοή. Ακουμπάω το τσιγάρο στο τασάκι για να καλέσω τον Στέφανο.''Ο συνδρομητής που καλέσατε θα ενημερωθεί για την κλήση σας όταν ανοίξει το κινητό του.'' Επιστρέφω στο τσιγάρο. Έχει βραχεί ανεπανόρθωτα. Το πετάω. Ανάβω δεύτερο και φροντίζω να μην το αφήσω απ'το χέρι μου.

Μήνυμα #3:
Δεν μπορούμε απλά να είμστε φίλοι? Να βγαίνουμε για καφέ, να βλέπουμε μαζί ταινίες και σειρές, αφού και στους 2 αρέσουν, να μιλάμε για διάφορα πράγματα? 'Ετσι απλά. Χωρίς υστερίες και παρεξηγήσεις.

(Αποθήκευση στα πρόχειρα)

Έχει πάει ήδη 4:25. Sorry, λάθος. Κοίταξα το ρολόι του κινητού και αυτό πάει συνέχεια πίσω. Βάζω Extra 3, γιατί πάντα έχει ένα ρολόι πάνω αριστερά της οθόνης. 5:16 είναι τελικά. Hmm... Aνοίγω YouTube. Search > Je suis Malade. Άκουσα για πρώτη φορά αυτό το τραγούδι πριν 2 μέρες στο Athens Video Art Festival. Το τραγουδούσε ένα μικροσκοπικό, ξανθό, 10χρονο κοριτσάκι σε ένα video installation. Η αγγελική φωνή του προσέδιδε στον χώρο μια όμορφη μελαγχολία, μια συγκινητική γλυκύτητα. Ο καλλιτέχνης, με αυτό του το video, ήθελε να κάνει ένα καυστικό σχόλιο πάνω στις παθολογικές διαστάσεις που έχει πάρει η παγκοσμιοποίηση στις μέρες μας. Ένα σπαρακτικό τραγούδι, προορισμένο να ειπωθεί απ'τα χείλη μιας ώριμης γυναίκας που βιώνει έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, ερμηνεύται από ένα άγουρο κορίτσι, που στα πλαίσια μιας παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας, καλείται να εκτελέσει για ένα talent show. Κι όπως είναι λογικό, η επιλογή μιας τόσο νεαρής ερμηνεύτριας, είναι το λιγότερο αφύσικη για ένα τέτοιο τραγούδι, ένα τραγούδι που θρηνεί τον έρωτα.



Je suis malade
Complètement malade
Comme quand ma mère sortait le soir
Et qu'elle me laissait seul avec mon désespoir

Μήνυμα #4:
Εσένα τόσο δύσκολο σου είναι αυτό ? Γιατί να κάνω εγώ αυτό που εσύ ζητάς και να μην κάνεις εσύ αυτό που εγώ σου ζητάω??

(Αποθήκευση στα Πρόχειρα)

Γυρεύω τα Lexotanil. Καταπίνω 2. Καθώς περιμένω να με πιάσουν, βλέπω τα εξώφυλλα των σημερινών εφημερίδων μαζί με τον Αυτιά στο Alter...''ΒΑΣΤΑΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!''