[...] Μήτε τρώω πια, μήτε κοιμούμαι [...]

Όλα τούτα που θωρώ και ζω, άνθρωποι, χρώματα, ερημιές, ποταμοί, ένα και μόνο σκοπό έχουν μέσα μου: να γίνουν Οδύσσεια.

Τώρα ετοιμάζομαι να μπαρκάρω για Οδύσσεια... Στο βάθος γρικώ το πέλαγο της Οδύσσειας...

Ο Οδυσσέας μεγαλώνει και μου τρώει το σπλάχνο.

(Ν. Καζαντζάκης)