Την κάνω copy-paste επί τόπου.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΝΑ ΖΩ ΣΤΟ INTERNET
''Δεν ξέρω γιατί γράφω αυτό το κείμενο σε πρώτη φάση. Πιθανόν επειδή θα 'θελα να ακούσω κι άλλες απόψεις σχετικά με αυτό που με προβληματίζει, απόψεις δικές σας, υμών που διαβάζετε αυτή τη στιγμή αυτές τις γραμμές. Και μάλλον θα μου βγει κάπως μεγάλο, ελπίζω να μην σας αποτρέψει αυτό αν πραγματικά θέλετε να κάνουμε ένα μικρό, στερνό, διαδικτυακό διάλογο.
Δεν ξέρω πως πήρα την απόφαση να διαγράψω το profile μου στο facebook σήμερα. Βασικά, η απόφαση ήταν ειλημμένη προ καιρού, αλλά η εφαρμογή της καθυστέρησε αρκετά. Έχω διαγράψει κι άλλα profile σε άλλα site «κοινωνικής δικτύωσης» κι έχω να διαγράψω μερικά ακόμα.
Το παρόν profile θα το διαγράψω στο τέλος της εβδομάδας. Γνωρίζω πως δεν είναι καν ζήτημα -έστω και ελάχιστου- ενδιαφέροντος, τόσοι και τόσοι φτιάχνουν profile, τόσοι και τόσοι τα διαγράφουν, η εικονική ζωή κυλάει έτσι κι αλλιώς. Και όντως, πιθανόν και μένα δε θα μ' ενδιέφερε η απόφαση κάποιου να διαγράψει το λογαριασμό του, όμως πλέον το βλέπω αλλιώς.
Δεν ξέρω, ίσως είναι από τις στιγμές που σταματάς για λίγο όσα κάνεις και κάνεις έναν αυτοέλεγχο για να δεις που βρίσκεσαι. Αυτό μου συμβαίνει, μάλλον. Και δεν είναι πάντα ευχάριστο, αλλά είναι απαραίτητο, αν θέλεις να είσαι εντάξει απέναντι στον εαυτό σου πρωτίστως.
Κι εγώ δεν είμαι εντάξει. Κοιτώντας στον καθρέφτη και ανακαλώντας τη μέχρι τώρα πρόσφατη συμπεριφορά μου, δεν είμαι καθόλου εντάξει. Βρίσκω τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που δε νιώθει, που δεν αισθάνεται, που δεν πιστεύει. Και με ρωτώ «γιατί;». Γιατί να κάνω όσα κάνω; Για ποιον; Τι κερδίζω και τι χάνω;
Δε θα πω τυπικότητες ή ανοησίες, ούτε θέλω να σνομπάρω και να κατακρίνω κανένα. Άλλωστε μέχρι πριν κάποιους μήνες χρησιμοποιούσα κι εγώ κανονικά το facebook. Με τα μηνύματα, τις προσθήκες, τα σχόλια, τις κοινοποιήσεις, τα tags και όλα αυτά που περιλαμβάνει αυτή η ενασχόληση. Έβλεπα τις ανανεώσεις, ψιλομίλαγα στο chat, βασιζόμουν έως ένα βαθμό στο facebook για την επικοινωνία μου.
Εκτός από αυτό, όμως, συνειδητοποίησα ότι έκανα και άλλα πράγματα, ασυναίσθητα ή κι ενσυναίσθητα πολλές φορές. Πράγματα τα οποία τώρα τελευταία, που έπιανα τον εαυτό μου να τα κάνει, μου προκαλούσαν σύγχυση και αηδία και πέταγα το ποντίκι κι έκλεινα τον υπολογιστή για να με σταματήσω. Γίνονταν λες και ήταν ενστικτώδη, κι αυτό με τρόμαξε περισσότερο.
Για ποιο λόγο έμπαινα στο facebook στις 3 το βράδυ για να δω αν υπάρχει καμία ειδοποίηση; Για ποιο λόγο κοίταζα φωτογραφίες για να βρω γνωστούς και γνωστές; Για ποιο λόγο καθόμουν να δω πότε θα μπει και πότε θα βγει κάποιος; Γιατί διαμόρφωνα έτσι τις φωτογραφίες μου, τις ομάδες, τα στοιχεία και τα ενδιαφέροντά μου για να εκθέσω καλύτερα το προϊόν που ονομάζεται «εαυτός μου»; Γιατί προσέθετα κοπέλες που μου άρεσαν για να δω τι να τους πω και τέτοια; Για ποιο λόγο ανέβαζα ένα τραγούδι ή ένα έξυπνο link για να πάρω περισσότερα like ή να το παίξω μούρη; Για ποιο λόγο παρακολουθούσα συζητήσεις για να δω τι λέει και πιστεύει κάποιος για να τον κρίνω στη συνέχεια; Λες κι εγώ ήμουν ο κριτής των πάντων.
Μα αυτό έγινα, έτσι κατάντησα. Όμοιος και χειρότερος από εκείνους που χρησιμοποιούν τα δεδομένα του facebook και των λοιπών δικτύων για την παρακολούθηση μας. Σίγουρα θα 'χετε ακούσει κάτι, δε γίνεται, είτε για χρηματοδότηση από εταιρεία-κάλυψη της CIA, είτε για λοιπές κυκλοφορίες και αγοραπωλησίες στοιχείων, κ.ο.κ. Υπάρχουν πολλές πηγές που επιβεβαιώνουν και τις πιο συνωμοσιολογικές θεωρίες για το τι εξυπηρετεί πραγματικά το facebook (εν προκειμένω), αλλά δε θέλω να τις παραθέσω εδώ γιατί δε νομίζω πως συνάδει τώρα. Εννοείται πως κι αυτές έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην απόφασή μου να πάψω να ζω στο facebook. Αν κάποιος/α θελήσει να μάθει, ευχαρίστως μπορώ να στείλω ό,τι έχω και γνωρίζω σχετικά, αν δε βρει κάτι αναζητώντας στο λοιπό διαδίκτυο.
Δεν ξέρω ειλικρινά αν έχει βρεθεί κανείς σε αντίστοιχη κατάσταση με τη δική μου. Όπως και να 'χει, ευελπιστώ πως αυτή η σύντομη κατάθεση ψύχης μου να αποτελέσει, αν όχι έναυσμα για σκέψη, τουλάχιστον ακόμα ένα παράδειγμα προς αποφυγή.
Όλη αυτή την ώρα που γράφω ένιωσα ακόμα ένα πράγμα. Το internet και η τεχνολογία γενικότερα σου παίρνουν πιο πολλά απ' όσα σου δίνουν. Σου προσφέρουν απλόχερα και συνήθως δωρεάν τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις (κατά μία έννοια) με άτομα απ' όλο τον κόσμο, ό,τι ώρα θες, όσο θες, όποτε θες, να βρεις ό,τι θες, να μάθεις ό,τι θες. Σου παρέχουν ευκολίες, σου χαρίζουν εμπειρίες. Αλλά ταυτόχρονα σου παίρνουν την ανθρωπιά, σε καταπίνουν. Η αληθινή επικοινωνία πεθαίνει σιγά-σιγά, όσο ο μύθος της «κοινωνικής δικτύωσης» διογκώνεται. iPhone, Android, Web 2.0, Twitter, Last.fm, μπλα μπλα μπλα. Με όλα αυτά σκοτώνονται κομμάτια της ζωής που οφείλαμε να έχουμε.
Και δεν είμαι ούτε τρομολάγνος, ούτε τεχνοφοβικός. Απλά ανησυχώ και διαπιστώνω ότι η ζωή μας γίνεται χειρότερη μέρα με τη μέρα, ενώ νομίζουμε ότι γίνεται καλύτερη. Και μιλώ πάλι από προσωπική εμπειρία, γιατί είναι η μόνη εμπειρία στην οποία μπορώ να αναφερθώ με ασφάλεια. Κοιτάζω τον εαυτό μου και θυμάμαι τα λόγια του Λευτέρη που, αναφερόμενος σε μια ακόμα προσπάθεια μπαχαλέματος (ή troll-αρίσματος) μιας κουβέντας, μου είπε πριν κανένα μήνα «ρε συ Γιώργο, όλο αυτό το trolling σ' έχει κάνει να χάσεις αυτό που ήσουν παλιότερα». Και είχε δίκιο. Και στο συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και στις ευρύτερες προεκτάσεις του.
Ποιος είμαι τελικά; Τι είμαι και για ποιον ζω; Και γιατί έχω μετουσιώσει την φυσική μου υπόσταση σε ηλεκτρονική σε βαθμό που η ηλεκτρονική να έχει διαβρώσει και να καθορίζει την φυσική;
Δεν ξέρω, αλήθεια, δεν ξέρω. Μπορεί όλο αυτό το κείμενο να φαντάζει σαν «η εξομολόγηση ενός geek» ή κάτι τέτοιο, μπορεί και όχι. Μπορεί να είμαι, μπορεί και όχι. Μπορεί να είναι απόρροια κορεσμού, μπουχτίσματος, ξενερώματος. Δεν ξέρω.
Είναι τόσες πολλές οι στιγμές του πρόσφατου παρελθόντος που θα 'θελα ν' αλλάξουν, αλλά στην πραγματικότητα ξέρω πως δε γίνεται και το αποδέχομαι. Άλλωστε, η ουσία δεν είναι στη μετάνοια, η ουσία είναι στο δίδαγμα και στην μη επανάληψη του ίδιου λάθους.
Never forget, never regret, change today.
Κι είναι τόσο πολλά αυτά που έχω να πω ακόμα, μα θα σταματήσω εδώ γιατί ήδη βγήκε αρκετά μεγάλο και νομίζω πως ούτε εγώ ο ίδιος θα 'χα όρεξη να διαβάσω περισσότερα σε μια απλή σημείωση στo facebook.
Κλείνοντας, λοιπόν, κρατώ στο νου μου ένα πράγμα: πρέπει να ζήσω περισσότερο, αλλάζοντας από σήμερα κιόλας. Όχι μέσα στους τοίχους του υπολογιστή μου, όχι μέσα στους τοίχους του σπιτιού μου, αλλά έξω, εκεί που υπάρχει πράγματι η ζωή. Και πρέπει να ξαναβρώ τον εαυτό μου, που είχα χάσει χωρίς να το καταλάβω. Αισθάνομαι ότι αυτό είναι το σωστό και ελπίζω να βρω την αγάπη και την κατανόηση σ' αυτή μου την προσπάθεια.
Νομίζω ότι ξέρω κάπως γιατί το ανέβασα το κείμενο τελικά, θα 'θελα η τελευταία κοινοποίησή μου να έχει κάποια αξία, να αφήσω κάτι θετικό (μέσα από την αρνητικότητά του;) πριν πάψω να βρίσκομαι εδώ. Μπορεί να φανεί χρήσιμο, ποιος ξέρει;
Κι ευχαριστώ ειλικρινά μέσα από την καρδιά μου όσους και όσες διαβάσουν τα όσα έγραψα και εκ των προτέρων, αν τελικά θελήσουν να μου πουν τι σκέφτονται γι' αυτό. Και συγγνώμη για τη συνοχή του όλου κειμένου, αλλά γράφτηκε εντελώς πρόχειρα και άμεσα. Δεν έχω διορθώσει ή ελέγξει τίποτα, συγχωρέστε τα όποια λάθη ίσως έχει.
Να 'στε καλά.
«We can't keep doing what we've always done. Face the pain!
When the pain starts we can't turn and run. Face the pain!
If you think you're stuck, stop and look again. Face the pain and the healing can begin.»
The First Step''
Δεν έχει περάσει μια βδομάδα από τότε που είχα γράψει για facebook status:
"I'm so sick of facebook. I think I would be regarded as a pioneer if I deleted my account now!"
Με την άνωθεν σημείωση θα μπορούσα να αιτιολογήσω αναλυτικά,το μιας γραμμής status μου. Με καλύπτει στα περισσότερα σημεία. Γι'αυτό, λοιπόν, της έκανα την τιμή να την κοινοποιήσω εδώ. Η αλήθεια είναι ότι τρέφω μια δυσπιστία για τις εδώ!+τώρα! αλλαγές. Τις θεωρώ παρορμητικές και σπανιώς ριζικές. Όμως, πρέπει να γίνονται κάποια στιγμή, μακρινή ή μη. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Και η συγκεκριμένη είναι μία αλλαγή που θα πρέπει κι εγώ να θυμηθώ να κάνω κάποια μέρα...ΣΥΝΤΟΜΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου