"Η μουσική μπορεί να γιατρέψει, να ανακουφίσει, να εκφράσει και να εκπροσωπήσει οποιδήποτε συναίσθημα. Εκτός απ'τα ακραία συναισθήματα, αυτά του φόβου και του πένθους.", είπε ο T.S. Eliot.
Ακούγοντας αυτό το τραγούδι,
προσπαθώ να απαλλαγώ απ'τις πένθιμες σκέψεις που έχουν κάνει κατάληψη στο ταλαίπωρο μυαλό μου. Όμως δεν τα καταφέρνω. Είμαι σε κατάσταση πένθους. Κυριολεκτικά.
Θα ήθελα κάποιος να μου εγγυηθεί ότι θα είμαι αρκετά δυνατή να αντέξω μια απώλεια όταν αυτή συμβεί. Αυτή τη στιγμή δεν πενθώ μια απώλεια που έχει συμβεί, πενθώ για μια απώλεια που δύναται να συμβεί. Μια απώλεια που ο χρόνος θα φέρει και θα επιβάλλει στη ζωή μου, τον επόμενο μήνα ίσως, ή την επόμενη ημέρα, ίσως και σήμερα, ίσως και από ώρα σε ώρα. Πώς έίναι δυνατόν να πενθώ για αυτήν απώλεια χωρίς να έχει συμβεί ακόμα? Τι να σημαίνει αυτό, άραγε? Σημαίνει ότι όταν πραγματικά έρθει, θα καταρρεύσω, θα ισοπεδωθώ, αφού η παραμονή της με βρίσκει ήδη ετοιμόρροπη? Ή μήπως σημαίνει, ότι το μερίδιο πένθους που μου αναλογεί να βιώσω, να σηκώσω στους ώμους μου, θα είναι περιτμημένο, αφού προετοιμάζομαι καιρό τώρα για αυτή την απώλεια? Κάτι μου λέει, πως σίγουρα σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσω αντικαταθλιπτική θεραπεία. Υπάρχει όμως κάποια αντικαταθλιπτική θεραπεία τόσο αποτελεσματική και πρωτοποριακή, που να κάνει τον ασθενή να αντικρύζει το πρόσωπο του θανάτου με ψυχραιμία, χωρίς να κλείνει αντανακλαστικά τα μάτια του από τρόμο και αποτροπιασμό?
Συχνά, βγαίνω έξω στον δρόμο, εκεί που η ζωή κινείται και ενεργεί, και καθώς προχωρώ βλέπω την σκιά μου απλωμένη στο πεζοδρόμιο να με ακολουθεί. Κι όμως, δεν είναι η σκιά μου αυτή. Είναι η σκιά του θανάτου που με ακολουθεί.
Ακούγοντας αυτό το τραγούδι,
προσπαθώ να απαλλαγώ απ'τις πένθιμες σκέψεις που έχουν κάνει κατάληψη στο ταλαίπωρο μυαλό μου. Όμως δεν τα καταφέρνω. Είμαι σε κατάσταση πένθους. Κυριολεκτικά.
Θα ήθελα κάποιος να μου εγγυηθεί ότι θα είμαι αρκετά δυνατή να αντέξω μια απώλεια όταν αυτή συμβεί. Αυτή τη στιγμή δεν πενθώ μια απώλεια που έχει συμβεί, πενθώ για μια απώλεια που δύναται να συμβεί. Μια απώλεια που ο χρόνος θα φέρει και θα επιβάλλει στη ζωή μου, τον επόμενο μήνα ίσως, ή την επόμενη ημέρα, ίσως και σήμερα, ίσως και από ώρα σε ώρα. Πώς έίναι δυνατόν να πενθώ για αυτήν απώλεια χωρίς να έχει συμβεί ακόμα? Τι να σημαίνει αυτό, άραγε? Σημαίνει ότι όταν πραγματικά έρθει, θα καταρρεύσω, θα ισοπεδωθώ, αφού η παραμονή της με βρίσκει ήδη ετοιμόρροπη? Ή μήπως σημαίνει, ότι το μερίδιο πένθους που μου αναλογεί να βιώσω, να σηκώσω στους ώμους μου, θα είναι περιτμημένο, αφού προετοιμάζομαι καιρό τώρα για αυτή την απώλεια? Κάτι μου λέει, πως σίγουρα σημαίνει ότι πρέπει να ξεκινήσω αντικαταθλιπτική θεραπεία. Υπάρχει όμως κάποια αντικαταθλιπτική θεραπεία τόσο αποτελεσματική και πρωτοποριακή, που να κάνει τον ασθενή να αντικρύζει το πρόσωπο του θανάτου με ψυχραιμία, χωρίς να κλείνει αντανακλαστικά τα μάτια του από τρόμο και αποτροπιασμό?
Συχνά, βγαίνω έξω στον δρόμο, εκεί που η ζωή κινείται και ενεργεί, και καθώς προχωρώ βλέπω την σκιά μου απλωμένη στο πεζοδρόμιο να με ακολουθεί. Κι όμως, δεν είναι η σκιά μου αυτή. Είναι η σκιά του θανάτου που με ακολουθεί.
4 σχόλια:
kati paromoio zo afti ti stigmi sti zoi mou.. ama thes epikoinonise
DAN
Βρήκα τυχαία την ανάρτησή σου και στενοχωρήθηκα. Δυστυχώς αυτά είναι αναπόφευκτα θέματα που όλοι τα παιρνάνε αργά ή γρήγορα. Ενα πράγμα είναι σίγουρο : ό,τι κι αν γίνει η ζωή συνεχίζεται και χωρίς εμένα, εσένα ή οποιονδήποτε. Σημασία έχει πώς διαχειρίζεσαι αυτή τη θλίψη μέσα σου. Όπως είπε ο Καζαντζάκης "Ξεκινάμε από μία άβυσσο και καταλήγουμε σε μία άβυσσο. Το ενδιάμεσο διάστημα το ονομάζουμε ζωή"
Μπορώ να σου εγγυηθώ ότι αντικαταθλιπτική θεραπεία (αν εννοείς φαρμακευτική) μόνο βραχυπρόθεσμα μπορεί να βοηθήσει. Μακροπρόθεσμα καθόλου και ίσα ίσα θα χειροτερέψει την κατάσταση.
Προσωπικά ύστερα από τέτοια βιώματα έχω αποδεχτεί τον θάνατο και ζω με αυτόν. Ο φόβος μόνο την ζωή μπορεί να εμποδίσει όχι τον θάνατο.
Καλή δύναμη σου εύχομαι και μακάρι να πάνε όλα καλά.
Dsquared, θα επικοινωνήσω σίγουρα μαζί σου. Δώσε μου λίγο χρόνο, γιατί τώρα παιδεύομαι και με εξεταστικές εκτός των άλλων.
Παράκαιρε, σε ευχαριστώ που διέθεσες χρόνο και ενέργεια σε μια τυχαία ανάρτηση, ενός τυχαίου blog, μιας αχανούς blogόσφαιρας. Συγκρατώ τα λόγια σου, γιατί τα βρήκα ψύχραιμα, ρεαλιστικά και παρηγορητικά, τουλάχιστον ενόσω τα διάβαζα. Ελπίζω να τα θυμηθώ τις ώρες που η λογική με ξεπροβοδίζει, και καταλήγω να περιφέρομαι τρομοκρατημένη στην black-zone.
Γιατί, όμως τόσο δύσπιστος ως προς τις αντικαταθλιπτικές θεραπείες?
Eixa grapsei olokliro sxolio kai mou to esbise to blammeno D:<. Telos pantwn, Katerina edw :). Se katalabainw apoluta. Alla se auth thn periptwsh gia to atomo pou perimeneis, parolo pou pali tha einai ena gegonos pou de tha perasei xwris pono, oso pio polu to perimeneis toso pio polu proetoimazesai. O thanatos panta einai ena epipono kai sokaristiko gegonos, alla ama htan 3afniko tha htan akoma xeirotero.
Mhn skeftesai ton thanato genikotera. Auto mono wres oloklhres skepsewn xwris sumperasma mporei na bgalei.
Grafeis polu wraia pantws :). Bgazeis kati poihtiko apo mesa sou otan eisai down xaxa. Fisika 3ereis oti ama thes na mhlhseis se kapoion h porta mou einai panta anoixth...h to thlefwno mou toulaxiston! xaxa
Δημοσίευση σχολίου