- Κάνε μου μια χάρη, σε παρακαλώ. Σκέπασε το φωτιστικό που βρίσκεται στα αριστερά σου, όχι.. στα δεξιά σου μάλλον, με εκείνη την πορτοκαλί σακούλα, για να έχουμε έναν πιο χαμηλό, πιο διακριτικό φωτισμό. (Εδώ και ώρα έχει κλειστά τα μάτια της, όμως το φως εξακολουθεί να επιτίθεται στα βλέφαρά της)
- Είσαι σοβαρή?! Θα αρπάξει καμιά φωτιά η σακούλα και μετά το υπόλοιπο δωμάτιο, αν κάνω κάτι τέτοιο.
- Δεν θα αρπάξει τίποτα. Το κάνω κάθε βράδυ και δεν κάηκε κανείς.
Πηγαίνει απρόθυμα, κάνει αυτό που του ζήτησε και επιστρέφει στο κρεβάτι, στην ίδια θέση που ήταν και πριν σηκωθεί για να σκεπάσει το φωτιστικό με εκείνη την πορτοκαλί σακούλα. Δηλαδή επάνω της, κάτω της, πλάι της ή κάτι τέτοιο.
- Μήπως να καθόμασταν να κουβεντιάσουμε καλύτερα?
- Τι να πούμε?
- Δεν ξέρω ακριβώς.. Κάτι...Οτιδήποτε..Ξεκίνα πρώτος... Πες κάτι.
{Σιωπή...}
- Θα πεις...
Περνάει τα χέρια του μέσα απ' το φόρεμά της και το σηκώνει ψηλά, φανερώνοντας ό,τι ήταν φανερό μόνο στη φαντασία του μέχρι εκείνη τη στιγμή.
- ...κάτι?
- Μήπως να ανοίγαμε την τηλεόραση να δούμε τι έχει σήμερα η τηλεόραση? {προσπαθώντας να φέρει και πάλι τον ποδόγυρο του φορέματος στο ύψος των γονάτων της}
- Έτσι και ξαναπείς κανά τέτοιο κουλό/άκυρο/ξενέρωτο την ώρα που προσπαθώ να σε ικανοποιήσω, θα σηκωθώ να φύγω. (ακριβής μετάφραση του "σε ικανοποιήσω" στο συγκεκριμένο context = "ικανοποιηθώ")
- Καλύτερα να φύγεις. {Τα μάτια της είναι ακόμα σφραγισμένα}
- Γιατί να φύγεις, όμως? Μόνο για αυτό ήρθες, δηλαδή??? {Τώρα ανοίγουν διάπλατα}
{Σιωπή... }
Σηκώνεται απ' το κρεβάτι και κάθεται στη μοναδική καρέκλα του δωματίου για να φορέσει τα παπούτσια του. Καθώς δένει βιαστικά τα κορδόνια του, την ακούει να λέει:
- Μην το παίρνεις προσωπικά.
{Σιωπή... Τα βήματά του απομακρύνονται. Η πόρτα του διαμερίσματος κλείνει εκκωφαντικά πίσω τους.}
Εκείνη πλησιάζει την πόρτα που μόλις έκλεισε και διστακτικά την ξανανοίγει. Καθώς τον κοιτάζει να στέκεται και να περιμένει το ασανσέρ της φυγής, στέκεται κι αυτή και περιμένει λίγα δευτερόλεπτα, για να δει αν το ασανσέρ που θα φτάσει, θα φύγει μαζί του.
-Δεν μπορείς απλά να μου κάνεις λίγη παρέα?
{Σιωπή...}
Την ίδια στιγμή ένας βιαστικός ένοικος του 3ου ορόφου καλεί το ασανσέρ, όμως το βρίσκει απασχολημένο κι αναγκάζεται να κατέβει μέχρι το ισόγειο με τα πόδια..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου