«Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη!»
Currently, υπάρχουν 2 Γιάννηδες στο προσκήνιο. Ο Ένας με θέλει στο κρεβάτι του και ο Άλλος στο κομοδίνο του. Εκεί δηλαδή, που έχει να κάθεται η ατζέντα με τους φίλους/γνωστούς του. Δυσδιάκριτες έννοιες αυτές, που επιδέχονται ποικίλες ερμηνείες και είναι, επομένως, επιρρεπείς σε παρερμηνεύσεις. Τελοσπάντων. Δυσκολεύομαι να αποφασίσω ποιός απ'τους 2 είναι ο πιο άτυχος. Ο Ένας με κέρασε παγωτό με γεύση φουντούκι σήμερα. Το φάγαμε κάτω από ένα υπόστεγο κοιτάζοντας την απογευματινή βροχή κατάματα και με κλεφτές ματιές ο ‘Ενας τον άλλον. Ο Ένας πήρε παγωτό-χωνάκι με γεύση γιαούρτι, το οποίο κυριολεκτικά κατασπάραξε με μια αδηφάγο, ηδονική μανία, πασαλείφοντάς το στην περιοχή γύρω από τα χείλη του, πάνω σε αυτά, καθώς επίσης και πάνω στη μεγαλούτσικη και σουβλερή μύτη του. Την ώρα που ..τελείωσε εγώ δεν είχα φτάσει καν στη μέση. Φοβήθηκα τη στιγμή που το παγωτό εξαφανίστηκε απ'τα χέρια του, και είχε μεταφερθεί σχεδόν αμάσητο στο πεπτικό του σύστημα, ότι θα έτρωγε κι εμένα, γιατί έδινε την εντύπωση ότι δεν είχε χορτάσει. Με πλησίασε, κάνοντας 2 αποφασιστικά βήματα προς τα εμπρός, ενώ παράλληλα εγώ έκανα 2 δειλά βήματα προς τα πίσω. Καθώς οπισθοχωρούσα, προσευχόμουν να μην πετύχω τοίχο.. Τώρα που είπα «εμπρός», θυμήθηκα ότι μια φορά που είχα καλέσει τον Άλλον, εκείνος σηκώνοντας το τηλέφωνο κάνει: "Eμπρός?", κι εγώ κάνω : “Πίσω!" Δεν νομίζω να έπιασε το όποιο υπονοούμενο, γιατί είναι πολύ ..πίσω σε αυτά τα θέματα. Κυκλοφορεί από τότε που τον γνώρισα (3μισι μήνες πριν), με ένα καρό πουκάμισο σε αποχρώσεις του μπλε και του λευκού, σαν τη γαλανόλευκη ένα πράγμα, κι από μέσα φοράει ένα t-shirt μαύρου χρώματος, του οποίου η λαιμόκοψη δείχνει ασφυκτικά στενή τριγύρω από τον κοντόλιγνο λαιμό του. Την ημέρα που πήγαμε στο σινεμά να δούμε το «Brighton Rock», είχε ή φορούσε το ίδιο 'κουμπωμένο' παρουσιαστικό που έχει ή φοράει πάντα. Παρόλα αυτά, του αποκάλυψα τα αισθήματά μου μέτα κόπων και βασάνων. Θυμάμαι ότι έψαχνα για πολλή ώρα να βρω τα λόγια εκείνα που θα συνέθεταν μια εύηχη, διακριτική και όσο το δυνατόν πρωτότυπη και αξιοπρεπή πρόταση. Θυμάμαι ότι έψαξα για αρκετή ώρα, μέχρι που στο τέλος, έπειτα από μια εκ βαθέων εκπνοή τζούρας τσιγάρου που προς στιγμήν κάλυψε το πρόσωπό μου με ένα σύννεφο καπνού, είπα : «Εμείς οι δύο ξεκινήσαμε ως συνεργάτες, γίναμε φίλοι και τώρα φοβάμαι μήπως μετεξελιχτούμε σε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.» [Οκ. Το πρόθεμα μετά- στο "εξελιχτούμε" ήταν μάλλον περιττό.]
Η απάντηση που εισέπραξα δεν ήταν προϊόν ιδιαίτερης σκέψης, δόθηκε σχεδόν αυτόματα, λες και ήταν προμελετημένη.
- «Εύα, ξεκινήσαμε ως συνεργάτες, γίναμε φίλοι, και θα παραμείνουμε φίλοι. Αυτά τα πράγματα αν είναι να συμβούν, συμβαίνουν από την αρχή.»
-«Ποια αρχή? Εμείς οι ίδιοι δεν υποτίθεται ότι ορίζουμε την πορεία των πραγμάτων, και σε περίπτωση που δεν θεωρήσουμε την ‘αρχή’ ως κατάλληλη στιγμή, μπορούμε να την μεταθέσουμε σε κάποια άλλη ..χρονική στιγμή? Και τι εννοείς ‘αν είναι να συμβούν, συμβαίνουν’? Πως συμβαίνουν, δηλαδή? Πες και σε μένα να ξέρω, γιατί δεν ξέρω πώς συμβαίνουν τέτοια πράματα. Μην σε ξεγελάει το προχωρημένο της ηλικίας μου.»
Δεν έλαβα την παραμικρή απάντηση, παρά μόνο ένα αμήχανο βλέμμα που επιζητούσε την εδώ+τώρα λήξη της συζήτησης. Η ατμόσφαιρα είχε ήδη βαρύνει. Ξαναπαίρνω τον λόγο (καθότι είμαι συνηθισμένη να τον παίρνω, μα καμιά φορά τον δίνω κιόλας...):
-«Τι άλλα νέα?»
.................................................................
Η «Ανθρώπινη Σαρανταποδαρούσα» είναι μία 3ης διαλογής ταινία που μου πρότεινε κατενθουσιασμένος και περιχαρής ο Δημήτρης να δω. Λέει, είναι η πιο αηδιαστική ταινία που έχει δει ποτέ του!
..................................................................
Κι όλα αυτά, με backgound τον χιλιομουτζωμένο 'Πύργο της Μίζας'. (βλέπε εικόνα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου