Η Απάντησή μου στον Ιάνη που ισχυρίστηκε πως ο υπερευφυής άνθρωπος δεν πληρώνει κανένα τίμημα στην περίπτωση που συνειδητοποιήσει την υπεροχή του.

Κι όμως .. Το πιθανότερο είναι να κάνεις λάθος.
Δεν υπάρχει πιο ανικανοποίητη και άπληστη οντότητα από έναν άνθρωπο ανωτέρων διανοητικών δυνατοτήτων. Πως είναι δυνατόν να συνειδοτοποιήσει ότι με κάποιον τρόπο υπερέχει και να συμφωνήσει πως ο τίτλος ‘’ υπερευφυής ‘’ του ταιριάζει απόλυτα, από τη στιγμή που κάθε μέρα είναι καταδικασμένος να εντοπίζει ψεγάδια στον εαυτό του αλλά και στους γύρω του ???
Ασυνείδητα ο υπερευφής έχει υπογράψει μια εφόρου ζωής καταδίκη να είναι δέσμιος μιας αλυσίδας που αποτελείται από τους διαδοχικούς κρίκους : αμφισβήτηση – πόνος, που σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, σε όλη την έκταση της ύπαρξής του, παρεμποδίζει και δυσχεραίνει την κίνησή του, την καθιστά επώδυνη, βαριά, αργή και αβέβαιη.

Το ταξίδι προς την τελειότητα οπωσδήποτε είναι ένα μάταιο εγχείρημα. Ωστόσο, για τον υπερευφυή είναι ο μόνος δρόμος, αφού όλες οι υπόλοιπες πορείες απορρίφθηκαν γιατί δεν κρίθηκαν αντάξιές του. Η αμφιβολία είναι έννοια άρρηκτα συνυφασμένη με έναν ασυνήθιστα παραγωγικό Νου. Σε βάση καθημερινή ο υπερευφυής διώκει την αμφιβολία, αλλά ταυτόχρονα διώκεται από αυτήν. Η ανατροπή τον ευφραίνει και τον ικανοποιεί. Μα αυτό δεν διαρκεί για πολύ. Η ανατροπή της ανατροπής σίγουρα φαίνεται πιο ελκυστική στα μάτια του, η πρόκληση μοιάζει μεγαλύτερη κι έτσι ο στόχος επαναπροσδιορίζεται. Οι κινήσεις του είναι προβλέψιμα απρόβλεπτες, όπως ο ίδιος άλλωστε. ‘’Ένα βήμα μετά’’, ‘’ένα σκαλοπάτι ψηλότερα’’ υπαγορεύει το πλάνο πορείας του. Το δυστύχημα είναι πως ποτέ δεν θα μάθει αν επέλεξε τη σωστή κατεύθυνση, εάν ήταν προτιμότερο να αγνοήσει το προκαθορισμένο πλάνο, ή να το τηρήσει πιστά. Η τύχη του είναι προφανής. Σαν ανεξάρτητος, τολμηρά πειραματιζόμενος, μοναχικός οδοιπόρος θα περιπλανιέται δίχως χάρτη, δίχως πυξίδα και δίχως προορισμό με μοναδικό οδηγό την τόσο εύηχη φράση : ‘’Τα όρια υπάρχουν για να υπερβαίνονται ‘’. Ο φόβος όμως ότι αμέσως μετά την υπέρβαση των ορίων ίσως να τον υποδεχτεί το χάος τον αφήνει ξάγρυπνο και καταστέλλει την ορμητική του επιθυμία να μπήξει στο έδαφος σημαίες καινοτόμων κατακτήσεων.
Ο αληθινά υπερευφυής άνθρωπος ποτέ δεν θα παραδεχτεί ότι είναι υπερευφυής, ποτέ δεν θα το χρησιμοποιήσει για να δώσει προβάδισμα στον εαυτό του, ποτέ δεν θα το ομολογήσει, ποτέ δεν θα το πιστέψει, γιατί πολύ απλά αδυνατεί να το αναγνωρίσει. Μην παραβλέποντας ούτε μια στιγμή το γεγονός ότι οι ανθρώπινες δυνατότητες δεν είναι μετρήσιμες, οι ανά τον χώρο και ανά τον χρόνο πληροφορίες είναι αναρίθμητες και ασταμάτητες, οι γνώσεις που μπορεί κανείς να συγκεντρώσει είναι άπειρες, μερικές εκ των οποίων είναι αβάσιμες και τίθενται κατά καιρούς υπό αμφισβήτηση, οι επιστημονικοί κλάδοι διαρκώς αυξανόμενοι, αισθάνεται τους μυς του να παραλύουν, καθώς έντρομος αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μια ανεπαρκή μονάδα με ελλείπουσες ικανότητες ή τουλάχιστον αναξιοποίητες, που παθητικά κι αβίαστα δέχεται την εξέλιξη, χωρίς καν να υποχρεούται να την παρακολουθήσει, πόσο μάλλον να συνεισφέρει σε αυτήν.
Το μόνο που μπορεί να συνειδητοποιήσει λοιπόν ο ευφυής άνθρωπος (έπαψα να χρησιμοποιώ τη λέξη υπερευφυής, γιατί το δεν το έκρινα απαραίτητο μετά από την παράγραφο που προηγήθηκε) είναι πως οι βαθμίδες της ατομικής και της συνολικής προόδου τελειώνουν κάπου στον ουρανό. Ίσως στο ίδιο ύψος που έφθανε ο πύργος της Βαβέλ, λίγο πριν καταρρεύσει.

[Τυχόν λάθη ας μου συγχωρεθούν. Ουδείς τέλειος]

• Αφιερωμένο σε όσους προτιμάνε την πράξη από τη θεωρία, αλλά για κάποιο λόγο την αναβάλλουν για αργότερα