Κατά Συνθήκη Ψέματα

Στην τρέχουσα φάση προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι ακόμα ερωτευμένη με ένα άτομο που επανειλημμένα με περιφρόνησε, για να έχω κάτι να ονειρεύομαι και να ελπίζω τις ώρες που η ονειροπόληση μοιάζει να είναι η μόνη διαφυγή. Τα μάτια μου δεν είναι ικανά να εντοπίσουν άλλη (δι)έξοδο. Είμαι τυφλή. Ή είμαι απλώς θολωμένη, όπως θολώνουν τα μάτια μας όταν βουρκώνουμε. Πονάω. Πιέζομαι. Συνθλίβομαι. Αρνούμαι να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι εάν όλα τα προβλήματά μου συγκεντρωμένα είχαν πρόσωπο, αυτό θα ήταν το πρόσωπο εκείνου του ατόμου. Ίσως γιατί να είμαι θεωρητικά μόνο, υπέρμαχος της αλήθειας. Το εκτυφλωτικό φως που αυτή εκπέμπει, με ωθεί να σφραγίσω τη ματιά μου και με τα δυο χέρια σε κάθε αντίκρισμα της . Στρέφομαι προς το ψέμα, αφού δεν έχω ή τουλάχιστον δεν βρίσκω εναλλακτική.