Στην Τραμπάλα

Τείνω να πιστέψω πως τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν με τραμπάλα. Όταν κάποιος απ’ τους δύο βρίσκεται ψηλά, τότε αναγκαστικά ο άλλος εφάπτεται στο χώμα. Η ισορροπία , που είναι το ιδεώδες, υπερβολικά δύσκολα τηρείται. Πάντα θα θίγεται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς όφελος του ενός και εις βάρος του άλλου. Βέβαια το πιο πιθανό είναι οι ρόλοι περιστασιακά να εναλλάσσονται, φέρνοντας … τα πάνω κάτω. Σε κάθε περίπτωση όμως, η θέση που καταλαμβάνει ο ένας προέκυψε από τη θέση που κατέλαβε ο άλλος. Κάποιος απ’ τους δύο θα χρειαστεί να .. καθίσει πάνω σε μυρμηγκοφωλιά, για να αποκτήσει ο άλλος υψόμετρο.

Όσο υπάρχει το σκαμπανέβασμα, υφίσταται και παιχνίδι. Το παιχνίδι και αντίστοιχα η σχέση καταστρέφεται / τελειώνει / παύει να υπάρχει όταν τουλάχιστον ο ένας από τους δύο συμμετέχοντες επαναπαυτεί στην ίδια θέση για πολύ και εξαναγκάσει τον άλλον να παραμείνει ακινητοποιημένος, ο οποίος νιώθοντας δυσφορία από την ακαμψία του συμπαίκτη του, εγκαταλείπει αργά ή γρήγορα το παιχνίδι /εξέρχεται από τη σχέση με το δίκιο του. Και όσο πιο γρήγορα φύγει, τόσο το καλύτερο για εκείνον. Γιατί όσο περιμένει στάσιμος να μετακινηθεί ο συμπαίκτης του, τόσο περισσότερο μουδιάζουν τα δικά του άκρα και χωρίς να το επιδιώξει γίνεται και ο ίδιος άκαμπτος, διαιωνίζοντας κάτι που δεν θυμίζει πια παιχνίδι.

Στης καθημερινές μου συναναστροφές σχεδόν ακούω το τρίξιμο της ‘τραμπάλας’ που ανεβοκατεβαίνει, άλλοτε γρήγορα και ζωηρά και άλλοτε αργά και μαγκωμένα. Υπάρχουν όμως και φορές που όσο και αν προσπαθώ να αφουγκραστώ τον παραμικρό ήχο, το αυτί μου δεν συλλαμβάνει απολύτως τίποτα. Τότε είναι που αμολιέμαι στους δρόμους για .. περπάτημα. Λένε ότι κάνει καλό στην κυκλοφορικό…