Στο Μισοσκόταδο

Ξημέρωμα. Το φως αντικαθιστά το σκοτάδι. Το φως εδραιώνεται. Δέσμες φωτός διέρχονται από τις σχιστές γρίλιες των παντζουρόφυλλων, ανακοινώνοντας την άφιξη μιας νέας, ολόφρεσκης, σχεδόν αχνιστής ημέρας. Θεέ μου, πώς περνάει τόσο φως από τόσο στενές χαραμάδες? Είμαι ξαπλωμένη και υποδύομαι την κοιμάμενη. Με μάτια κλειστά βλέπω εικόνες που θα ήθελα να δω με μάτια ανοιχτά. Βλέπω μια καλοκαιρινή παραλία, έναν ανοιξιάτικο αγρό, ένα φθινοπωρινό δρομάκι … Εξαιρώ τον χειμώνα, γιατί δεν μου λείπει.
Το πέρασμα της ώρας δεν με ευνοεί, γιατί η ένταση του φωτός συνεχώς ανέρχεται, και τα μάτια της φαντασίας έχουν καλύτερη ορατότητα στο σκοτάδι. Πατάω pause στο στημένο όνειρο και σηκώνομαι για να τραβήξω την κουρτίνα μέχρι τέρμα. Επιστρέφω στο κρεβάτι. Ψάχνω καινούριο όνειρο, γιατί αδυνατώ να θυμηθώ πού είχα μείνει στο προηγούμενο. Σκέφτομαι … Χάνω την ψυχραιμία μου που δεν βρίσκω κάτι. Η φλόγα της ελπίδας τρεμοσβήνει, ίσως και να σβήσει εντελώς. Έπιασε ψύχρα ή μου φαίνεται? Κουκουλώνομαι. Δοκιμάζω την τύχη μου αλλάζοντας πλευρό. Κάθομαι ασάλευτη περιμένοντας να περάσει το επόμενο όνειρο, είτε έχει προέλευση το συνειδητό, είτε το υποσυνείδητο. Δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα η προέλευση, αλλά ο προορισμός. Όσο μακρινότερος, τόσο το καλύτερο.