Το πρώτο λεπτό του 2009 με βρήκε μπροστά στον καθρέφτη, βάζοντας μάσκαρα στα μάτια μου με προσοχή και ακρίβεια, προσπαθώντας να πετύχω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα δίχως να μου ξεφύγει και μουντζουρωθώ. Το επόμενο λεπτό με βρήκε στο δρόμο με το χέρι σηκωμένο στον αέρα, καλώντας τα διερχόμενα ταξί. Ευτυχώς βρήκα σχεδόν αμέσως, κι ας ήταν ώρα γιορτινή και οικογενειακή. Το παιδί στο ταξί ήταν πολύ ευγενικό μαζί μου. Συζητήσαμε σε όλη τη διαδρομή και με άφησε να ανοίξω το τζάμι και να καπνίσω, κι ας έκανε ψοφόκρυο έξω. Τις στιγμές που δεν συζητούσαμε κοιτούσα έξω απ'το τζάμι τους αλλοδαπούς μετανάστες να συρρέουν κατά πολυμελείς ομάδες στο κέντρο της Αθήνας. Είχα διαβάσει στο Αθηνόραμα, λίγες ώρες νωρίτερα, ότι ο Δήμος είχε καλέσει στην πλατεία Συντάγματος τη Φιλαρμονική Αθηνών, οπότε ίσως και να περάσανε καλά. Όταν φτάσαμε του ευχήθηκα και μου ευχήθηκε. Και χάρηκα η αλήθεια, γιατί αισθάνθηκά ότι κανείς απ'τους δυο μας δεν έδωσε ευχές, απλά και μόνο για να τηρήσει τα προσχήματα. Μετά μπήκα. Στο Half Note Jazz Club. Μόλις 10 λεπτά απ'το Α' Νεκροταφείο. 10 λεπτά με τα πόδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου