Οι Ώρες

Πέφτω.. Πέφτω πιο χαμηλά. Σηκώνομαι με κόπο. Μέχρι να ξαναπέσω. Μετράω τις ώρες. Είναι πολλές. Και τα λεπτά τους ακόμα περισσότερα. Το κεφάλι μου βουίζει σαν μελίσσι. Έχει υπερχειλίσει με λέξεις. Τυχαίες λέξεις που φιλοδοξούν να σχηματίσουν εννοιολογικά αποδεκτές προτάσεις . Λέξεις ανακατωμένες, άτακτες, ακατάστατες, απείθαρχες που στροβιλίζονται μέσα στο μυαλό μου και ρουφάνε σαν ηλεκτρική σκούπα το παραμικρό ίχνος
υπολοιπόμενης ψυχραιμίας . Είναι δύσκολο. Είναι επώδυνο. Και δεν τελειώνει. Ζω σε ένα όνειρο που φεύγει όταν αποκοιμηθώ και εμφανίζεται και πάλι με το που θα ξυπνήσω. Το έχω μαζί μου, μέσα μου, μπροστά μου, τις 16 ώρες του 24ώρου. Εύχομαι να μπορούσα να κοιμόμουν περισσότερο .. Όταν δω ένα αστέρι να πέφτει, να θυμηθώ αυτή την ευχή να κάνω.
Είμαι επισήμως θύμα μιας καταστροφικής εμμονής. Το μυαλό μου υπερλειτουργεί. Το μυαλό μου ξεχνάει να κάνει διάλειμμα. Βαδίζει σταθερά προς την ολοκληρωτική εξάντληση. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα αντέξει. Δεν ξέρω καν αν θα αντέξει. Κάποια στιγμή θα μάθω. Θα Περιμένω.. 0k ..
Περιμένω ...