Στο Δρόμο

Ένα απόγευμα Τετάρτης βρέθηκα στο Θησείο. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να υποδεχτεί τη σελήνη για αλλαγή βάρδιας, καθώς βάδιζα αμέριμνα και λίγο μελαγχολικά ίσως, ανάμεσα στους (α)διάφορους περαστικούς, ακούγοντας την πολύτιμη μουσική μου και ρίχνοντας κλεφτές ματιές σε ασήμαντες και λιγότερο ασήμαντες λεπτομέρειες του δρόμου. Βρέθηκα :

• Δεξιά από μια αδέσποτη γάτα που κούτσαινε, επειδή ένα από τα τέσσερα πόδια της ήταν πιο κοντό απ’ τα υπόλοιπα,


• Απέναντι από τα σιδεράκια ενός γυμνασιόπαιδου που άστραφταν στο φως της μέρας που σταδιακά υποχωρούσε, κάθε φορά που χάριζε ένα χαμόγελο στη συνοδό του,


• Κοντά σε έναν ζωγραφικό πίνακα που διακοσμούσε τον τοίχο μιας καφετέριας,


• Πίσω από δύο τουρίστες που είχαν σταματήσει για να φωτογραφίσουν την Ακρόπολη..

Για μια στιγμή προσπάθησα να καταλάβω εάν τελικά αισθάνομαι περισσότερη μοναξιά όταν είμαι μόνη μου ή όταν έχω κάποιον συνοδοιπόρο, που ρυθμίζει τον βηματισμό του σύμφωνα με τον δικό μου, που κόβει ταχύτητα σε περίπτωση που κατά τύχη προπορευτεί ή ανοίξει το βήμα του σε περίπτωση που για κάποιον λόγο βρεθώ εγώ πιο μπροστά.
Αμέσως μετά θυμήθηκα ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν τύχαινε να έχω δίπλα μου κάποιον να συμβαδίζει, νοστάλγησα τη μοναξιά μου, επιζήτησα την αίσθηση της ελευθερίας που μου προσέφερε το μοναχικό περπάτημα, που με αποδέσμευε απ’ το να μιλάω την ώρα της κίνησης και με γλίτωνε από το περιττό λαχάνιασμα και τις άσκοπες, κουραστικές και χρονοβόρες στάσεις που μπορεί να έκανε ο συνοδοιπόρος.
Συμπέρανα ότι ίσως τελικά προτιμώ να έχω στα χέρια μου τον πλήρη έλεγχο της διαδρομής και όχι να τον διαπραγματεύομαι.
Ίσως λοιπόν η μοναξιά, όσο και να με θλίβει, να μου ταιριάζει περισσότερο.
Ίσως να είμαι απλώς ένας μοναχικός άνθρωπος και όχι κατ’ ανάγκη μόνος. Ναι, σίγουρα μου αρέσει να προχωράω χωρίς να χρειάζεται να ανοίξω το στόμα μου ή το βήμα μου καθ’ όλη την πορεία. Εκτός αν κάποιος περαστικός χαθεί και μου ζητήσει να τον προσανατολίσω. Θα τον εξυπηρετήσω και θα προσπεράσω. Όπως θα προσπεράσει και εκείνος.